بررسی اثر سیتوکنین ها بر باززایی نخل خرما رقم برحی از طریق کشت نوک شاخه در شرایط درون شیشه ای

نخل خرما یک گیاه اقتصادی مهم تک لپه ای است که به طور گسترده در خاورمیانه و شمال آفریقا پرورش داده میشود. روش متداول ازدیاد نخل خرما از طریق پاجوش بوده و دارای مشکلات فراوانی است به همین علت استفاده از روش کشت بافت برای ازدیاد و تولید انبوه حائز اهمیت است. ریز ازدیادی رقم برحی از طریق کشت بافت به واسطه کالوس موجب ایجاد ناهنجاریهای ژنتیکی میگردد یکی از راه های رفع این مشکل، ریزادیادی مستقیم میباشد. با توجه به این که شاخه دهی تحت تاثیر مستقیم نوع و غلظت سیتوکینین است لذا در این آزمایش برای اولین بار از سیتوکینین متاتوپولین جهت القاء و رشد شاخساره از نوک شاخه استفاده گردید. بنابراین آزمایشی به صورت فاکتوریل طراحی گردید و اثر سیتوکنین های متاتوپولین، BAP، ۲ip و TDZ به همراه هورمون اکسین NOA یا NAA بر روی میزان تولید و رشد شاخه مقایسه شدند. در این آزمایش از محیط کشت پایه اماس به صورت کامل دارای ۳۰ گرم بر لیتر ساکارز، ۷,۵ گرم بر لیتر آگار، ۱,۵ گرم بر لیتر ذغال فعال، ۵۰ میلی گرم بر لیتر آدنین سولفات استفاده گردید. در این مقاله نتایج حاصل از این آزمایش ارائه شده است.

Keywords:

کشت بافت , نخل خرما , سایتوکینین , متا-توپولین , ریزازدیادی