اثربخشی طرحواره درمانی بر کاهش ناایمنی روانی والدین دارای فرزندان با سابقه خودکشی

از منظر فردی، خودکشی جلوه ای از درد و رنج فرد است اما از منظر بین فردی و اجتماعی، نه تنها یک تراژدی و از دست دادن برای خانواده و دوستان نزدیک است بلکه از دست دادن یک عضو جامعه نیز هست و این حداقل چیزی است که اقدام رای جامعه به ارمغان می آورد. این پژوهش با هدف بررسی اثربخشی طرحواره درمانی بر کاهش ناایمنی روانی والدین دارای فرزندان با سابقه خودکشی انجام شد. این پژوهش از نوع نیمه آزمایشی و با طرح پیش آزمون پس آزمون با گروه کنترل است. نتایج نشان داد که طرحواره درمانی بر کاهش علائم ناایمنی روانی والدین دارای فرزندان با سابقه خودکشی تاثیر مثبت داشته است. در تبیین یافته های حاصل از این پژوهش می توان گفت طرحواره بالاترین سطح تعمیم یافته شناخت است، که به تغییر مقاوم می باشد و تاثیر عمیق و قدرت مندی در شناخت واره ها و هیجان های فرد دارد. افکار خودآیند منفی و مفروضه های بنیادین بینابینی به طور شدیدی تحت تاثیر طرحواره ها قرار می گیرند و این تاثیر به خصوص زمانی قدرت مند تر است که طرحواره ها فعال شوند. طرحواره درمانی برای درمان بیماران مزمن و مقاوم به درمان و بیمارانی که اختلالات شخصیت دارند یا کسانی که مشکلات منش شناختی مزمن دارند و نمی توانند بخوبی از رفتار درمانی شناختی کلاسیک کمکی دریافت کنند مفید باشد در نتیجه طرحواره درمانی با توجه به مشکل بیمار می تواند کوتا مدت، میان مدت و بلند مدت تاثیرگذار باشد.

اثربخشی طرحواره درمانی بر کاهش ناایمنی روانی والدین دارای فرزندان با سابقه خودکشی Keywords:

طرحواره درمانی , ناایمنی روانی , خودکشی