ارزیابی روشهای پایدار سازی ترانشه در خاکهای درشت دانه با تراوش آب( مطالعه موردی: ترانشه ورودی غربی خط 2 متروی تبریز)

روشهای مختلفی برای پایدار سازی ترانشه ها در خاکهای مختلف وجود دارد که از آن جمله می توان به استفاده از برم، تسلیح ترانشه و پایدار سازی با عناصر سازه ای اشاره کرد. ترانشه ورودی متروی تبریز تا پرتال ورودی TBMحدود 340 متر است. تراز کف تمام شده ترانشه نسبت به سطح زمین در بیشترین ارتفاع حدود 14 مترم یباشد. گود برداری و اجرای 7 متر فوقانی به روش ترانشه باز (Open Cut) بوده که دیوار ههای کناری آن با شیب 1H:2V 1 اجراء شده و با یک پوشش شاتکریت محافظت م یگردد. از عمق 7 تا 14 متری حفاری و اجرا به شکل ترانشه با دیوارهای قائم و با لحاظ نمودن دو بِرم حدود 6 متری در دو طرف ترانشه انجام میگیرد. عرض ترانشه میانی از 13 متر در شروع آن تا 16 متر در بخش انتهایی متغیر م یباشد. بررسی های ژئوتکنیکی در محل نشان می دهد که 7 متر ابتدایی، خاک ریز دانه بوده و در ادامه خاک درشت دانه وجود دارد. تراز آب نیز در عمق 8 متری واقع است. جهت انجام تحلیل، مسیر ترانشه به چند قسمت تقسیم شده و هر قسمت جداگانه مورد تحلیل و بررسی قرار گرفت . ابتدا روشهای مختلف پایدار سازی ترانشه توضیح داده شده و با توجه به شرایط ژئوتکنیکی منطقه سه روش اجرای شمعهای سکانت ، میخکوبی و استفاده از دیوار دیافراگمی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. پس از انجام تحلیلهای مختلف با نرم افزار plaxis مناسبترین روش پایدار سازی از نظر فنی و اقتصادی روش میخکوبی (nailing) انتخاب گردید

Keywords:

متروی خط 2 تبریز , گود برداری , پایدار سازی ترانشه , تحلیل عددی با نرم افزار plaxis