مطالعه تطبیقی دو رمان «زیبا صدایم کن»اثر فرهاد حسن زاده و «پل شکسته» اثر فلیپ پلمن بر مبنای دستور نقش گرای هلیدی

رویکرد نقشگرایی هلیدی یکی از نظریههای زبانی نوین است که به مطالعه «نقش ها» و «لایه های معنایی» زبان می پردازد و نسبت به سایر رویکردهای زبانی داری کارکرد و جامعیت بیشتری در زمینه تحلیل متون ادبی است. این پژوهش به شیوه توصیفی – تحلیلی و با استفاده از منابع کتابخانه ای به مطالعه تطبیقی دو رمان نوجوان با عنوان «زیبا صدایم کن» اثر فرهاد حسن زاده و «پل شکسته» اثر فیلیپ پلمن می پردازد و در صدد پاسخگویی به این پرسش است که نویسندگان این آثار به اقتضای گروه سنی نوجوان از کدام انواع فرایندهای زبانی برای بازنمایی مشارکان مرکزی گفتمان بهره گرفته اند. چهارچوب روایت این دو داستان بر روابطی که این دو شخصیت با پدران خود دارند، استوار است. دلیل انتخاب این دو اثر، علاوه بر اشتراک در «گروه سنی»، مشابهت در «درونمایه» و «شخصیت اصلی» است. براساس یافته های پژوهش دو دختر نوجوان با نام های «زیبا» و «جینی» مشارکان اصلی بافت متنی این دو رمان هستند. «فرایندهای مادی» در هر دو اثر در ارتباط با مشارک اصلی، فرایندهای غالب هستند و نقش معنایی «کنشگر» بیشترین میزان مشارکت شخصیت های اصلی را پوشش میدهد. ساختار فرایندها در ارتباط با این دو دختر نوجوان، به گونه ای است که مخاطب را با آنها در متن داستان همراه می سازد و جنبه «حقیقت نمایی» روایت را تقویت می کند. به نظر می رسد فلیپ پولمن نسبت به فرهاد حس نزاده در زمینه تاثیرگذاری بر مخاطب موفق تر بوده است؛ دلیل آن، ذکر جزییات بیشتر از رویدادها و به نمایش گذاشتن «کنش های» بیشتری از شخصیت «جینی» است. «اجتماعی بودن» و «برون گرایی» جینی نیز از دلایل مهم تاثیرگذاری بیشتر او بر خواننده داستان است. در حالی که «زیبا» شخصیتی «درون گرا» دارد.

Keywords:

رمان نوجوان , رویکرد نقشگرایی , پل شکسته , زیبا صدایم کن