پژوهشی پیرامون ویژگیهای آیکونوگرافیک محراب درهنراسلامی_ایرانی با تاکید بر دوره ایلخانان

محراب به عنوان محور اصلی ترین بنای اسلامی یعنی مسجد ،دارای جایگاه وموقعیت قابل توجهی می باشد ولذا مورد عنایت هنرمندان ،در هر عصر وزمانی قرار گرفته است ،در این پژوهش سعی بر آن است، به این پرسش بنیادین پاسخ داده شود که ،معنا چگونه در تلفیق با فرم محراب خود را نمایان می کند؟ همچنین ذکر این نکته نیز در فرضیه این پژوهش ضروری است که ،محراب باشکل خاص خود،تلاشی برای شکوهمندکردن محل عبادت مسلمانان در دوره اسلامی _ایرانی بوده است. در نیل بدین مقصود ، روش پژوهشی مورداستفاده در این تحقیق،روش آیکونوگرافی به شیوه توصیفی-تحلیلی وگردآوری اطلاعات با استفاده از منابع مکتوب ونوشتاری وروش میدانی بوده است.نتایج حاصله ،که از بررسی محراب های شاخص دوره ایلخانی وبه ویژه ،محراب مسجد جامع ارومیه و ساوه به دست آمده حاکی است ازآن است که ، محراب به عنوان یکی از عناصر باشکوه معماری اسلامی_ایرانی دارای یک معنای نادیده ی باطنی است و به عنوان نمادی از معماری اسلامی باید نقش مهمی در بازتاب برتری خداوند داشته باشند ویکی از روش های نیل به این مقصود، کیفیت بالای زیبایی شناختی است

Keywords:

آیکونوگرافی , محراب , دوره ایلخانی , معماری اسلامی_ایرانی , معماری مقدس.