بررسی تاثیر هیدروژل های سوپر جاذب بر روی عملکرد ذرت دانه ای (Zea mays L.) تحت شرایط تنش خشکی

تنش خشکی، یکی از مهم ترین تنش های محیطی غیر زنده، نقش موثری در کاهش تولید محصولات زراعی در جهان دارد. هیدروژل های سوپر جاذب، به عنوان پلیمرهای به شدت آب دوست برای کاهش اثرات مضر تنش خشکی شناخته شده اند. بنابراین به منظور بررسی تاثیر کاربرد هیدروژل های سوپر جاذب در کاهش اثرات سوء ناشی از تنش خشکی بر روی عملکرد و اجزای عملکرد ذرت دانه ای آزمایشی به صورت طرح بلوک های خرد شده در قالب بلوک های کامل تصادفی در سه تکرار در اراضی مجتمع آموزش عالی کشاورزی و منابع طبیعی جیرفت اجرا شد. تنش خشکی به عنوان فاکتور اصلی در سه سطح %۱۰۰ نیاز آبی (بدون تنش)، %۷۵ نیاز آبی (تنش خشکی ملایم) و %۵۰ نیاز آبی (تنش خشکی شدید) در کرت های اصلی و هیدروژل های سوپر جاذب به عنوان فاکتور فرعی در سه سطح صفر ، ۲۰۰ و ۳۰۰ کیلوگرم در هکتار در کرت های فرعی قرار گرفتند. تنش خشکی عملکرد دانه، اجزای عملکرد و عملکرد بیولوژیکی را کاهش داد و این کاهش در خشکی ۵۰ درصد نیاز آبی شدیدتر بود. در مقابل، هیدروژل های سوپر جاذب خصوصا در سطح ۳۰۰ کیلوگرم در هکتار این پارامترها را بهبود بخشیدند. هیدروژل های سوپر جاذب باعث بهبود تعداد ردیف در بلال فقط تحت شرایط تنش خشکی شد. در حالی که عملکرد دانه، عملکرد بیولوژیکی، وزن هزار دانه و تعداد دانه در ردیف را تحت هر دو شرایط تنش و غیر تنش بهبود بخشید. بنابراین، می توان احتمال داد که کاربرد هیدروژل های سوپر جاذب، عملکرد و اجزای عملکرد ذرت دانه ای را تحت شرایط تنش از طریق افزایش ظرفیت نگهداری آب در خاک، کاهش شستشوی مواد غذایی، رشد سریع و مطلوب ریشه و هوادهی بهتر در خاک بهبود می بخشد.

Keywords:

جیرفت , تنش خشکی , هیدروژل های سوپر جاذب , ذرت دانه ای