مقایسه دو پروتکل تمرینی تعادلی و مقاومتی بر کارایی عملکرد مچ پا در والیبالیست های غیرنخبه با بی ثباتی مزمن مچ پا

اسپرین لیگامنت مچ پا از شایعترین آسیب های ورزشی است که در میان آسیب های لیگامنتی مچ، اسپرین خارج مچ پا از شایعترین انواع آن می باشد. لذا هدف از پژوهش حاضر بررسی و مقایسه دو پروتکل تمرینی تعادلی و مقاومتی بر کارایی عملکرد مچ پای والیبالیست ها با ناپایداری مچ پا می باشد. تحقیق حاضر از نوع تحقیقات نیمه تجربی است که در آن تعداد ۲۶ نفر از والیبالیست های غیرنخبه نوجوان به صورت تصادفی در دو گروه تمرینات تعادلی و قدرتی قرار گرفتند. به منظور بررسی اثربخشی پروتکل تمرینی از پرسشنامه شاخص ناتوانی ورزشی مچ پا استفاده گردید. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزار SPSS در دو بخش آمار توصیفی و آمار استنباطی (آزمون t مستقل و t وابسته) استفاده گردید(۰۵/۰≤P). نتایج آزمون موید آن بود که تفاوت معناداری در هردو گروه تمرینات تعادلی و مقاومتی قبل وپس از اجرای تمرینات وجود دارد (۰۵/۰≥P). همچنین مقایسه شاخص ناتوانی ورزشی مچ پا حاکی از عدم وجود تفاوت معنادار بین دو برنامه تمرینی تعادلی و مقاومتی در گروه های آزمایشی پژوهش بود (۲۴۷/۰ sig ، ۰۳/۹t=). لذا تمرینات تعادلی و قدرتی به عنوان یک روش درمانی برای بهبود ناپایداری مچ پا در ورزشکاران آسیب دیده باید مورد توجه مربیان و متخصصان طب ورزشی قرار بگیرد.

Keywords:

اسپرین , والیبالیست , تمرینات تعادلی , تمرینات مقاومتی