تحلیل جمعیتی و کارایی شبکه حمل و نقل خیابانی در مناطق کلانشهر تهران

هدف از دسترسی در یک سیستم حمل و نقل، کاهش فاصله بین مبدا و مقصد سفر است تا افراد بتوانند به سفر رضایت بخشی دست یابند. عملکرد سیستم حمل و نقل اغلب بر اساس سرعت و فاصله بین مبدا و مقصد سفر ارزیابی می شود. هدف این پژوهش بررسی جمعیت مناطق در دهه اخیر، تراکم جمعیت و ارزیابی دسترسی به شبکه حمل و نقل بین منطقه ای شهر تهران می باشد. بدین منظور اطلاعات از شهرداری تهران و مرکز آمار اخذ گردید. برای نقشه برداری از محدوده مورد مطالعه و طبقه بندی تراکم جمعیت محلات از نرم افزار Arc GIS ۱۰.۸ و همچنین برای تعیین فاصله واقعی و ایده آل بین مناطق شهری از نرم افزار Google Earth Pro استفاده شده است. بر اساس پیش بینی جمعیت در سال ۲۰۲۱ مشخص شد که تقریبا ۶۷ درصد جمعیت در حومه شهر تهران قرار دارند. بیشترین درصد جمعیت مربوط به منطقه ۴ (۱۰.۵۷ درصد) است که در حاشیه شمال شرقی شهر تهران قرار دارد. با بررسی شاخص تراکم جمعیت نواحی در سال ۲۰۲۱ مشخص شد که مناطق حاشیه شهر از تراکم بسیار کمتری نسبت به نواحی مرکزی برخوردار هستند. تجزیه و تحلیل دسترسی بین مناطق از طریق شاخص عامل مسیر انجام شد. نتایج نشان می دهد که ۳۸ درصد ارتباطات داخلی بین ولسوالی ها در سطح دسترسی خوب و بسیار خوب، ۳۲ درصد دارای سطح دسترسی متوسط و ۳۰ درصد در سطوح پایین و بسیار ضعیف قرار دارند. میانگین ضریب مسیر شهر تهران ۱.۵۲ برآورد شد که نشان می دهد تهران در طبقه بندی سطح دسترسی متوسط قرار دارد. یافته های این مطالعه می تواند برای کمک به مدیران شهری برای سرمایه گذاری در حمل ونقل مفید باشد، زیرا داده های جمعیتی و زیرساخت های شبکه حمل ونقل شهری مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته است.

Keywords:

کلیدواژه ها: تراکم جمعیت , مناطق حومه شهر , دسترسی , شبکه خیابان