مدیریت تاب آوری محله در مواجهه با زلزله در بافت های فرسوده شهری به روش FAHP (نمونه موردی: محله عبدل آباد شهر تهران)

وقتی زلزله ای روی می دهد، شهر به صورت یک سیستم از آن تاثیر می پذیرد. به عبارت دیگر عناصر شهری نتنها خود از زلزله و سایر آثار جانبی آن متاثر می شوند، بلکه در عمل متقابل سیستمی سایر عناصر شهری را تحت تاثیر قرار داده و یا از آن ها تاثیر می پذیرد. هرچه میزان و نحوه تاثیر گذاری یکی از عناصر شهری بیشتر باشد، تعداد و انواع بیشتری از عناصر تحت تاثیر قرار خواهند گرفت. این مقاله به بررسی میزان مولفه های تاثیرگذار در تاب آوری بافت فرسوده در مقابل زلزله در محله عبدل اباد منطقه ۱۹ شهر تهران است. روش پژوهش در این مقاله توصیفی-تحلیلی می باشد و از مطالعات کتابخانه ای و اسنادی استفاده شده است و با مدل FAHP به تحلیل پرداخته است. نتایج حاکی از آن است که روش فعلی مدیریت بافتهای فرسوده کارایی لازم برای مواجهه با زمین لرزه را ندارندو عوامل مدیریتی در سطح محلات تاثیر بیشتری نسبت به سایر عوامل تاثیر پذیرفته از کاربری زمین شهری در هنگام زلزله دارند. یافته های حاصل از مدل نشان می دهد که عامل مدیریتی، اقتصادی و مشارکت اهالی در فرایند بازآفرینی و احیا به ترتیب امتیاز (۰.۱۴۵)، (۰.۱۱۲) و (۰.۱۱۰) در جایگاه های اول تا سوم واقع شده اند و نشانگر اهمیت این مولفه ها در بین مولفه های مورد مطالعه می باشد. همچنین در این پژوهش با توجه به مولفه ها و زیر معیارها با استفاده از نرم افزار فوق، بین عبدل آباد شمالی و جنوبی، عبدل آباد شمالی در جایگاه نخست واقع گردید و براین اساس بهترین محدوده از لحاظ برنامه ریزی بعد از وقوع زلزله می تواند مدیریت و ساماندهی شود.  

Keywords:

برنامه ریزی , تاب اوری , بافت فرسوده , زلزله , محله عبدل آباد شهر تهران