طبیعت گرایی در آثار صادق هدایت و فرانتس کافکا

طبیعت، بستر ازلی زندگی انسان، همیشه مایه آرامش و نشاط روح انسان بوده ا ست. طبیعت گرایی، میلی است فطری و غریزی که انسان را نیز به مانند هر جاندار دیگر به سمت خود می کشاند. امروزه، بیش از هر زمان دیگری، آدمی نیازمند به طبیعت است چراکه با گسترش شهرنشینی و پیامدهای منفی آن، بسیاری از انگیزه هایی که در او ایجاد شور و آرامش و میل به زندگی می کرد، به خاموشی می گراید. صادق هدایت و کافکا در آثار خود، آسیب هایی که انسان با دوری روزافزون خود از طبیعت متحمل خواهد شد، گوشزد کرده اند. طبیعت در آثار این دو نویسنده، بستر زندگی بهتر، امیدواری و آرامش است؛ چراکه انسان بالفطره طبیعت گراست و در آغوش آن هستی پیدا می ک ند. هدایت در داستان هایی مانند «س.گ.ل.ل» و «تاریک خانه» به فلسفه زندگی انسان می پردازد و از مسئله ای سخن می گوید که درد مشترک مردم امروز است؛ دوری از طبیعت از جمله اصلی ترین عوامل احساس تنهایی، پوچی و ایجاد بیماری های گوناگون روانی است. کافکا نیز در داستان هایش از میل فطری انسان بهطبیعت سخن می گوید که به حق هنرمندانه و با تاثیری خاص بر خواننده همراه است. هدف این پژوهش، بررسی چندوچون طبیعت گرایی در آثار هدایت و کافکا و ارتباط آن با میل به زندگی و آرامش و دوری از حس پوچی است. این پژوهش به روش توصیفی- تحلیلی انجام گرفته و برای گردآوری اطلاعات از روش کتابخانه ای بهره برده شده است.

Keywords:

هدایت , کافکا , طبیعت , انسان , حیوان , آرامش , امید , بیماری روانی