بررسی کیفی مقوله های دراماتیک نمایشی در داستان های پهلوانی شاهنامه

شاهنامه به عنوان شاهکار بزرگ ادبی و سند هویت ملی به محض انتشار، به رغم موانع و مشکلات، در زندگی مردم راه یافته است. پس از آن، مردم در هر دوره ای متناسب با امکانات و شیوه های زندگی، شکل و قالب خاص برای تداوم شاهنامه برگزیده اند؛ از جمله نقالی و شاهنامه خوانی. این شکل مشهور و کهن با همه ارزشمندی اش، در عصر ما آهسته آهسته، جایش را به قالبهای دراماتیک نوین بخشیده است. بیان هنری و جنبه های دراماتیک شاهنامه نیز به هنرمندان این امکان را داده است که داستانهای آن را به گونه های دیگر هنری از جمله نمایشنامه تبدیل کنند. در این مقاله ابتدا نمایش و اثر دراماتیک را تعریف می کنیم و آنگاه برخی از موارد مهم اثر دراماتیک را تبیین می کنیم و سپس با استفاده از مقوله بندی به روش تحلیل محتوای کیفی این موارد را در داستان های شاهنامه پیگیری می کنیم. با توجه به تحلیل ها در می یابیم که شاهنامه از بهترین نمونه های ادبیات روایی ماست که ظرفیت دراماتیک شدن را دارد و اگر به صحنه نمایش بیاید، بسیار جذاب خواهد بود؛ فرم بیان فردوسی، تراژیک-دراماتیک و محتوای آن بسیار رنگین و چند سویه است. شخصیتها و قهرمانان شاهنامه نیز بسیار جذاب و شگفتی آفرین هستند و میتوانند دستمایه آثار نمایشی قرار گیرند.