کنترل تنش اکسیداتیوی گونه های فعال اکسیژن توسط ترکیبات زیست فعال فنولی عسل دربیماران دیابتی

بیماری دیابت یکی از شایع ترین و گستردهترین بیماری های مزمن و یک مسئله جهانی است . هایپرگلیسمی ، مشخص کننده دیابت نوع ۲ است که منجر به تولید گونه های فعال اکسیژن می شود، در ادامه ایجاد تنش اکسیداتیوی و تغییرات متعدد سلولی و مولکولی مانند اختلال عملکرد میتوکندریایی شده و عملکردهای طبیعی فیزیولوژیکی بدن را تحت تاثیر قرار می دهد. اختلال در عملکرد میتوکندری با عدم حساسیت به انسولین در انواع مختلف سلولها مشخص می شود. علاوه بر این ، نقش اصلی آنتی اکسیدان در ارتباط با اریتروئید ۲، فاکتور Nrf۲، Keap۱ و پاسخ آنتی اکسیدانی برای توضیح مسیرهای مولکولی مختلف دخیل در دیابت رمزگشایی شده است . بسیاری از عوامل طبیعی رژیم غذایی مانند عسل برای بهبود دیابت مورد مطالعه قرار گرفته است . عسل در درجه اول غنی از کربوهیدرات است و همچنین دارای مقدار زیادفلاونوئید و فنولیک اسیدها است . بنابراین ، یک آنتی اکسیدان امیدوارکننده برای درمان اختلالات مختلف است . مکانیسم های ضددیابت بالقوه عسل بر اساس ترکیبات اصلی آن پیشنهاد شده است . این بررسی بر چشم اندازهای مختلف استفاده از عسل به عنوان یک عامل ضددیابت و دیدگاه های بالقوه آن تمرکز دارد.

Keywords:

ترکیبات پلی فنولی عسل , دیابت نوع ۲ , فاکتور رونویسی , بیماری مزمن .