سوگیری های شناختی ایرانیان و برنامه ۲۵ ساله همکاری ایران و چین

بخش قابل توجهی از امکان سنجی و فهم روابط آینده ایران و چین مستلزم شناخت ملاحظات ادراکی و توجه به فرهنگ استراتژیک دو کشور است. به هر میزان نحوه نگرش ادراکی ایرانیان در قبال چین مثبت تر باشد، بخت موفقیت برنامه همکاری های ۲۵ ساله ایران و چین نیز افزایش خواهد یافت. مطابق اسناد منتشره حزب کمونیست چین در گفتمان سیاست خارجی و نحوه نگرش این کشور به نظام بین الملل مختصاتی منحصر به فرد وجود دارد که برخی از این مختصات می تواند همسو با منافع ملی ایران ارزیابی شود. با این وجود به نظر می رسد تاثیر این منافع همسو به همراه تاثیرات حاصل از ملاحظات ایدئولوژیک در روند سیاستگذاری های اقتصادی کشور گاه به حدی بوده است که تاثیر نگرش های ادراکی ایرانیان در فرایند سیاست گذاری های داخلی و خارجی کم اهمیت پنداشته است. به عبارت بهتر، بر خلاف مشابهت های آرمان های دو نظام سیاسی حاکم بر ایران و چین در زمینه انتقاد از نظم موجود جهانی به نظر می رسد، رویکردهای ادراکی ایرانیان در قبال چین به میزان قابل توجهی متفاوت است و در شرایطی که جمهوری اسلامی ایران تلاش برای توسعه سریع روابط با چین را در اولویت قرار داده است، توجه ویژه به ادراک عمومی ایرانیان و تلاش برای برنامه ریزی فرهنگی به منظور بهسازی این تصویر اجتناب ناپذیر است. این مقاله با استفاده از روش پیمایش تطبیقی و همچنین استفاده از آموزه های روش تحلیل روند، کوشیده است سوگیری های شناختی دانشگاهیان کشور در قبال مساله چین را ارزیابی کند و در عین حال راهکارهایی نیز برای بهبود فرایند سیاستگذاری در موضوع همکاری ۲۵ ساله ایران و چین ارائه دهد. یافته های این پژوهش نشان می دهد از منظر فرهنگی و شناختی در میان مدت آمادگی توسعه سریع روابط بین ایران و چین در کشور وجود ندارد و توسعه این روابط مستلزم برنامه ریزی های فرهنگی است.

Keywords:

ایران , چین , فرهنگ , سیاست خارجی , همکاری ۲۵ ساله