تاثیر دو شیوه تمرین مقاومتی با و بدون محدودیت جریان خون بر شاخص های انعقادی و سطح گلوکز خون در بیماران دیابتی نوع ۲

مقدمه: عدم تعادل سیستم هموستازی بدن، می تواند منجر به شکل گیری لخته خون گردد. هدف از مطالعه حاضر تاثیر دو شیوه تمرین مقاومتی با و بدون محدودیت جریان خون بر شاخص های انعقادی و سطح گلوکز خون در بیماران دیابتی می باشد.روش کار: ۴۱ بیمار مبتلا به دیابت نوع ۲ به صورت تصادفی در سه گروه تمرین مقاومتی با و بدون محدودیت جریان خون و گروه کنترل تقسیم شدند. آزمودنی های گروه تمرین مقاومتی  با و بدون محدودیت جریان، تمرین را به مدت ۸ هفته و به ترتیب با شدت ۲۰، ۴۰، ۶۰، ۸۰ درصد یک تکرار بیشنیه و ۲۰ و ۳۰ درصد یک تکرار بیشنیه اجرا نمودند. آزمودنی های گروه کنترل در این مدت، به زندگی عادی پرداختند و برنامه تمرینی منظمی نداشتند.اندازه گیری شاخص های انعقادی، هماتوکریت و سطح گلوکز خون، قبل و ۴۸ ساعت پس از آخرین جلسه تمرین صورت گرفت. برای بررسی تاثیر مداخله بر فاکتورهای کمی از آنالیز واریانس با عامل بین گروهی و آزمون تعقیبی بونفرونی استفاده شد. جهت بررسی داده های از نرم افزار آماری SPSS۲۲ استفاده گردید. سطح معنی داری برای تمام تحلیل های آماری ۰۵/۰ >P در نظر گرفته شد.  نتایج: شاخص زمان پروترومبین در هر دو گروه تمرین مقاومتی نسبت به گروه کنترل به طور معناداری افزایش یافت(P‹۰/۰۵)؛ اما در شاخص زمان نسبی ترومبوپلاستین و هماتوکریت تفاوت معناداری مشاهده نشد(P›۰/۰۵). فاکتور فیبرینوژن نیز در گروه های تمرینی کاهش یافت(P‹۰/۰۵). گلوکز خون در گروه تمرین مقاومتی بدون محدودیت جریان خون نسبت به گروه کنترل کاهش را نشان داد(P‹۰/۰۵).نتیجه گیری: هشت هفته تمرین مقاومتی می تواند از طریق کاهش سطوح فیبرینوژن و افزایش شاخص زمان پروترومبین، در جلوگیری از ترومبوز و بروز ناگهانی بیماری های قلبی عروقی در مبتلایان به دیابت نوع ۲ باشد. همچنین این نوع تمرینات با کاهش سطح قند خون نقش شبه انسولینی ایفا می کند.

Keywords:

تمرین مقاومتی , انعقاد , فیبرینوژن , ترومبوز , دیابت نوع ۲ , کاتسو