بررسی نقش خودتنظیمی بر تلاش تحصیلی با توجه به نقش میانجی نا امیدی تحصیلی

هدف پژوهش حاضر بررسی نقش خودتنظیمی بر تلاش تحصیلی با توجه به نقش متغیر میانجی نا امیدی تحصیلی در دانش آموزان دختر دوره اول متوسطه در بستر آموزش مجازی می باشد. بنابراین این پژوهش از لحاظ هدف کاربردی و از لحاظ شیوه گردآوری داده ها از نوع مطالعات همبستگی می باشد. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه دانش آموزان دختر شهرستان شهرکرد در سال تحصیلی ۱۴۰۰-۱۴۰۱ به تعداد ۱۸۰۰ نفر می باشد. تعداد ۳۶۷ نفر بر اساس جدول مورگان و با روش نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای بعنوان نمونه پژوهش انتخاب شدند. برای جمع آوری یافته های پژوهش از پرسشنامه های خودتنظیمی، تلاش تحصیلی و نا امیدی تحصیلی استفاده شده است. داده های این پژوهش در دو سطح توصیفی - همبستگی و استباطی مورد تجزیه و تحلیل قرار می گیرد بدین صورتکه در قسمت توصیفی فراوانی، میانگین، انحراف معیار و واریانس داده ها مورد بررسی قرار گرفت و در بخش استنباطی با فرض طبیعی بودن توزیع داده ها از آزمون کولموگروف اسمیرنوف استفاده شد. در تجزیه و تحلیل اطلاعات از فنون مختلف آمار توصیفی و استنباطی استفاده شد و برای آزمون از روش تحلیل مسیر به وسیله نرم افزار SPSS نسخه ۲۵ و AMOS استفاده شد. بر اساس یافته های پژوهش خودتنظیمی بر تلاش تحصیلی و نا امیدی تحصیلی، تلاش تحصیلی بر نا امیدی تحصیلی اثر مستقیم و معنی داری داشتند (P=۰/۰۱). علاوه بر این متغیر خودتنظیمی، نه تنها از طریق مستقیم بلکه از طریق غیرمستقیم بر تلاش تحصیلی تاثیر گذار بودند.

Keywords:

خودتنظیمی , تلاش تحصیلی , ناامیدی تحصیلی