نقش احیای بافت فرسوده در توسعه پایدار شهری از دیدگاه فرهنگی

با توسعه روزانه شهری شدن زندگی بشر مفاهیم مربوط به توسعه پایدار به این حیطه وارد گردید و توسعه پایدار شهر محصول نگاه های جدید به عدالت اجتماعی,فضایی و محیطی نسبت به شهر است.احیا بافت فرسوده باعث تاثیرات شگرفی بر چهره شهر,محیط زیست وکاهش استفاده از زمین میگردد که نه تنها بر زندگی مردم در این دوره بلکه بر زندگی آیندگان موثر واقع میگردد. در 43 هزار هکتار بافت فرسوده شناسایی شده در کشور با احتساب تراکم 180 درصد ظرفیت ساخت 4میلیون واحد مسکونی وجود دارد، به طوری که با استفاده از این ظرفیت بالقوه میتوان افزایش طبیعی جمعیت کشور را ظرف 10 سال آینده در بافت های فرسوده اسکان داد.باتحلیل کیفی و بررسی روشهای استفاده شده در احیا بافت فرسوده و بااشاره به انواع این روشها و معایب هریک بنظر میرسد که انواع روشهای متداول احیا بافت فرسوده باتوجه به شرایط خاص فرهنگی وگویشی اقوام مختلف حاکم بر کشور مقبول واقع نشده ونمیتوان از روشهای کشورهای دیگر استفاده نمود بلکه این بازسازی باید براساس فرهنگ مردم هر منطقه انجام گردد.در این مقاله سعی شده با مقایسه روشهای احیا ضمن بررسی و جمع بندی یکسری پیشنهادات اجرایی و تخمینی ارائه گردد.

Keywords:

بافت فرسوده , توسعه پایدار شهری , فرهنگ , جمعیت , تراکم