واسنجی جایگاه سازمانهای مدیریت بحران در افزایش تابآوری شهری (مطالعه موردی: شهر زابل)

افزایش دانش و مهارت در برابر مخاطرات توسط سازمان­ های مدیریت بحران و ارتقای توانایی در راستای توسعه راهبردهای کاهش آن ویژگی مهم یک شهر تاب آور است که لازمه آن آمادگی و آموزش همه جانبه است. هدف اصلی پژوهش حاضر واسنجی جایگاه سازمان­ های مدیریت بحران در افزایش تاب آوری شهری (مطالعه موردی: شهر زابل) است. این پژوهش بر اساس روش تحقیق توصیفی-تحلیلی و بر حسب هدف کاربردی است و همچنین روش جمع ­آوری داده­ ها و اطلاعات با استفاده از مطالعات کتابخانه ­ای و میدانی است. در این پژوهش ابتدا با توجه به جایگاه سازمان­ های مدیریت بحران همچنین بررسی مطالعات و تحقیقات پیشین ۵ بعد (اقتصادی، اجتماعی- فرهنگی، کالبدی- ساختاری، مدیریتی و زیست محیطی) به عنوان ابعاد تاب آوری شهری در مقابل مخاطرات تعریف شد و سپس متناظر با هر یک از ابعاد شاخص­ هایی در نظر گرفته شده و سپس با استفاده از نرم افزار های SPSS، Expert Choice و مدل Fuzzy VIKOR به تحلیل آن ها پرداخته شده است. نتایج ضریب همبستگی پیرسون نشان داد که بین تمامی گویه های تاب آوری و سازمان های مدیریت بحران شهر زابل رابطه مثبت و معنی داری در سطح اطمینان ۹۹ درصد وجود دارد. یافته های حاصل از تعیین وزن ابعاد با استفاده نرم افزار (Expert Choice) نشان داد، بعد اجتماعی و فرهنگی با وزن به دست آمده ۳۴۵/۰ بالاترین رتبه را به خود اختصاص داده است. در نهایت نتایج مدل وایکور فازی نشان داد، شهرداری بیشترین تاثیر را در افزایش تاب آوری شهر زابل در بین سازمان­های مدیریت بحران به خود اختصاص داده است.

Keywords:

سازمانهای مدیریت بحران , تاب آوری شهری , مدل تصمیم گیری چند معیاره , شهر زابل