بررسی نقش مفهوم مکان سوم بر کاهش جدایی گزینی شهری، نمونه موردی خیابان انوشه اهواز

پژوهش حاضر با هدف بررسی جامعه شناسانه مکان سوم (خیابان انوشه شهر اهواز صورت گرفته است. مکان سوم اصطلاحی است که برای اولین بار توسط ری اولدنبرگ با دیدگاهی جامعه شناسانه برای توصیف فضاهای عمومی به کار گرفته شد که شهروندان زندگی غیر رسمی و اوقات فراغتشان را با بودن در آنها سپری می کردند. در واقع مکان سوم یک فضای شهری است که علاوه بر رفع نیازهای فراغتی، این امکان را برای افراد فراهم می آورد که با حضور در آن زندگی اجتماعی را تجربه کرده و نیازهای تعاملاتی خویش را مرتفع سازند. از همین رو بایستی نقش و ظرفیت های این مکان ها را در زندگی شهری در نظر گرفت. خیابان انوشه نمونه ای از یک فضای شهری است که به عنوان یک مکان سوم عمل میکند و در طی سال های گذشته از یک خیابان عبوری ساده، به یک فضای شهری پویا و جذاب تبدیل شده است. پژوهش حاضر از نوع کیفی است و روش تحقیق نیز عمدتا مبتنی بر روش توصیفی - تحلیلی است. فرایند پژوهش از طریق مطالعات اسنادی و میدانی (مشاهده و مصاحبه) می باشد. در راستای جمع آوری اطلاعات از طریق مصاحبه حدود ۳۱۶ نفر از شهروندان و بازدیدکنندگان از خیابان انوشه مورد مصاحبه قرار گرفتند از مهمترین نتایج این پژوهش میتوان به این نکته اشاره نمود که مکان سوم دارای ظرفیت هایی برای رخ دادن فعالیت های فراغتی و اجتماعی، ارتقاء مفهوم سرمایه اجتماعی، افزایش اجتماع پذیری شهری و همچنین زندگی شبقه است که شکل گیری آن در بستر خیابان انوشه به اثرات اجتماعی، اقتصلای و هویتی چشمگیری منجر شده است.

Keywords:

مکان سوم , خیابان , فضای شهری , خیابان انوشه , اهواز