مقایسه خصوصیات خاکشناسی آبکندها در دو منطقه گچساران و دهدشت (مطالعه موردی: حوزه های آبخیز زهره و مارون)

فرسایش آبکندی یکی از مهمترین انواع فرسایش محسوب میشود که بیشترین سهم را در تولید رسوب در بین انواع فرسایش به خود اختصاص میدهد . به طوریکه این نوع از فرسایش در سازندهای حساس به فرسوایش از جملهسازندهای مارنی توسعه زیادی دارد . هدف از تحقیق حاضر مقایسه خصوصیات خاک شناسی خندق های در دو منطقه متفاوت بوده است. نتایج تجزیه و تحلیل دادهها در دو منطقوه نشوان داد کوه تغییورات EC ، ESP و SAR در اقلیمگچساران نسبت به سازند دهدشت بیشتر بوده که نشان دهنده بالا و پائین بودن میزان املاح در خاک موی باشد کوه باعث از هم فرسایش پذیری بیشتر خاک در منطقه گچساران شده است و مورفولوژی آبکنودها را بوا منطقوه دهدشتمتفاوت نشان می دهد بهطوری که شکل پلان عمومی خندق در منطقه دهدشت هم به صورت پنجه ای و هم خطی ودر منطقه گچساران غالب اً بهصورت پنجه ای بوده و خطی دیده نشده است همچنین پلان عمومی رأس آبکند در منطقه گچساران و دهدشت بهترتیب غارمانند و دارای پوشش گیاهی میباشد. نتایج حاصل از تحقیق حاضر می توان اظهارکرد که نوع سازند زمین شناسی و وجود رسوبات سست نظیر شیل، مارنهای شور و گچی با درصود بالای سیلت و رسوبات رسی سیلتی دوران سوم و چهارم ، زمینه مناسبی برای ایجاد شبکه ای از آبکندهای متراکم فراهم آروده است

Keywords:

فرسایش آبکندی , خصوصیات مورفوکلیماتیک , حوزه آبخیز زهره و ماارون , گچسااران , دهدشت