مروری بر کاربرد های پوشش های متخلخل فلزی در بهبود عملکرد و دوام کاشتینه های پزشکی

در دو دهه اخیر توسعه فلزات متخلخل برای کاربردهای ارتوپدی تحولی در زمینه پزشکی ایجاد کرده است. استفاده از این مواد بعنوان پوشش منجر به بهبود برخی فاکتورهای لازم برای استخوانسازی همچون اندازه منافذ در سطح، ضریب اصطکاک و مدول کشسانی مناسب شد. این مواد ما را به عصر فومهای فلزی سوق داده اند چراکه دارای یک ساختار داخلی سلول باز، شبیه استخوان اسفنجی هستند. در طرح های اولیه کاشتینه ها از پوششهای متخلخلی همچون دانه های متخلخل از آلیاژ کبالت کروم، الیاف فلزی، تیتانیوم اسفنجی و ساختارهای متخلخل حاصل از پاشش پلاسمایی استفاده - شده است. این پوششها با وجود نتایج اولیه مطلوب، همچنان از محدودیتهای ذاتی متعددی از جمله مدول کشسانی نسبتا بالا، ضریب اصطکاک کم و تخلخل متوسط برخوردار بودند . لذا به منظور بهبود این محدودیتها فلزات متعددی در ارتوپدی معرفی شده اند. نسل جدید این مواد که در تکنیکهای مدرن ساخت کاشتینه استفاده می شوند با اسامی تجاری رینجرکس، بایو فوم، تریتانیوم، گریپشن، استیکتایت و ترابکولار برای کاربردهای جراحی ارتوپدی در دسترس هستند . در این تحقیق، خصوصیات و کاربردهای فلزات بسیار متخلخل که بعنوان پوشش در قطعات مورد استفاده در جراحی و کاشت در بدن بررسی شده است. همچنین ویژگیها و کاربردهای بالینی خاص گونه های تجاری نوین این مواد نیز مورد بحث و بررسی قرار گرفته است.

Keywords:

کاشتینه های پزشکی , فلزات متخلخل , پوشش های متخلخل فلزی , تعویض مفصل , آرتروپلاستی , فوم تیتانیوم , فوم تانتالوم , آلیاژ کوبالت کروم