اختلالات عصبی مجموعه ای از بیماری های ناتوان کننده هستند که بر سیستم عصبی تاثیر می گذارند و عمدتا شامل آسیب حاد سیستم اعصاب مرکزی مانند آسیب نخاعی (SCI)، آسیب مغزی تروماتیک (TBI)، سکته مغزی و همچنین بیماری های دژنراتیو عصبی مانند بیماری آلزایمر (AD)، بیماری پارکینسون (PD) و بیماری مولتیپل اسکلروزیس (MS) است.
اگزوزوم ها وزیکولهای خارج سلولی کوچکی هستند که تقریبا توسط همه سلول ها ترشح می شوند و به عنوان یک بستر جدید برای ارتباط بین سلولی در سیستم اعصاب مرکزی شناخته شده اند.
اگزوزوم ها قادر به انتقال پروتئین ها، اسیدهای نوکلئیک، لیپیدها و متابولیت ها بین نورون ها و سلول های گلیال هستند که تحت شرایط فیزیولوژیک به توسعه سیستم اعصاب مرکزی و حفظ هموستاز کمک می کنند. اما تحت شرایط پاتولوژیک از یک طرف، نقش محافظتی در حفاظت از نورون ها یا پاکسازی پروتئین های پاتولوژیک ایفا می کنند و از سوی دیگر، می توانند پیشرفت بیماری ها را از طریق انتشار التهاب و پروتئین های پاتولوژیک در سیستم اعصاب مرکزی تسریع کنند.
اگزوزوم های مشتق شده از سلول های سیستم اعصاب مرکزی می توانند مواد مرتبط با
بیماری های عصبی دژنراتیو را از طریق سد خونی مغزی منتقل کنند تا در خون بیماران شناسایی و به عنوان نشانگرهای زیستی تشخیصی بالقوه استفاده شوند. سلول های بنیادی مزانشیمی مشتق شده از منابع مختلف از جمله بند ناف انسان، مغز استخوان، چربی و آمنیوتیک اخیرا به عنوان منابع سلولی امیدوارکننده برای درمان اختلالات عصبی مورد توجه قرار گرفته اند. این سلول ها اثرات مفیدی را عمدتا از طریق مسیر پاراکرین برای بهبود ریزمحیط آسیب دیده اعمال می کنند.
اگزوزوم ها نقش کلیدی در مسیر پاراکرین ایفا می کنند و اثرات حفاظت کننده عصبی را نشان می دهند.
اگزوزوم های مشتق شده از سلول های بنیادی مزانشیمی نیز به عنوان ابزاری برای درمان اختلالات عصبی مورد استفاده قرار گرفته اند.
اگزوزوم ها عمدتا با تحویل داروها یا ماهیت درمانی آن ها نقش های درمانی در اختلالات عصبی ایفا می کنند. اکثر مطالعات تجربی اثرات تشخیصی و درمانی عالی
اگزوزوم ها را بر اختلالات عصبی نشان داده اند. در این مطالعه، به طور مختصر نقش
اگزوزوم ها در شرایط فیزیولوژیک و پاتولوژیک، مهم ترین کاربردهای بالینی
اگزوزوم ها در
بیماری های عصبی و چالش های پیش رو مورد بررسی قرار می گیرند.