اثربخشی آموزش درمان مبتنی بر مثبت اندیشی بر تنظیم شناختی هیجانات و افکار منفی تکرارشونده در دانشجویان

هدف: هدف از پژوهش حاضر، بررسی اثربخشی آموزش درمان مبتنی بر مثبت اندیشی بر تنظیم شناختی هیجانات و افکار منفی تکرارشونده در دانشجویان موسسه آموزش عالی غیرانتفاعی شاندیز شهر مشهد بود. روش: این پژوهش به روش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون همراه با گروه آزمایش و کنترل انجام شد. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل دانشجویان کارشناسی و کارشناس ارشد موسسه آموزش عالی غیرانتفاعی شاندیز بود. روش نمونه گیری در پژوهش حاضر به صورت نمونه گیری در دسترس که ۳۰ دانشجو به عنوان گروه آزمایش و ۳۰ دانشجو به عنوان گروه کنترل انتخاب و گروه آزمایش در معرض آموزش مهارتهای مثبت اندیشی قرار گرفت. ابزارهای مورد استفاده پژوهش حاضر پرسشنامه تفکر ارجاعی اهرینگ و همکاران (۲۰۱۰) و پرسشنامه تنظیم شناختی هیجان گارنفسکی و همکاران (۲۰۰۱) بود. هر یک از گروه ها دو بار مورد اندازه گیری قرار گرفتند. اندازه گیری اول با اجرای یک پیش آزمون و اندازه گیری دوم با اجرای یک پس آزمون انجام گرفت. گروه آزمایش در معرض متغیر مستقل (آموزش مهارتهای مثبت اندیشی) طی ۱۰ جلسه ۱ ساعته قرار گرفتند و گروه کنترل هیچ مداخله ای دریافت نکرد. داده ها با استفاده از آزمون تحلیل کوواریانس مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفت. یافته ها: نتایج تحلیل کوواریانس برای تاثیر آموزش درمان مبتنی بر مثبت اندیشی بر تنظیم شناختی هیجانات و افکار منفی تکرار شونده در دانشجویان در گروه ها در مرحله پس آزمون و پس از کنترل اثر پیش آزمون نشان داد که تفاوت دو گروه در پسآزمون معنادار است. نتیجهگیری: نتایج پژوهش حاضر نشان داد که تاثیر آموزش مهارتهای مثبت اندیشی بر تنظیم شناختی هیجانات و افکار منفی تکرارشونده در دانشجویان موثر است.

Keywords:

درمان مبتنی بر مثبت اندیشی , تنظیم شناختی هیجانات , افکار منفی تکرارشونده , دانشجویان.