تاثیر آموزش به شیوه مبتنی برحل مساله بر نمره آزمون بالینی دانشجویان توانبخشی دانشگاه علوم پزشکی اهواز

مقدمه: یادگیری حل مساله، یک استراتژی آموزشی دانشجو­محور است که در آن، دانشجویان به طور مشارکتی مسائل آموزشی را تجزیه و تحلیل و تجاربشان را منعکس می­کنند. هدف از این پژوهش، بررسی تاثیر آموزش حل مساله بر ارزیابی مهارت­های بالینی دانشجویان توانبخشی دانشگاه علوم پزشکی اهواز بود.  روش بررسی: مطالعه حاضر، یک مطالعه مداخله­ای از نوع نیمه تجربی بود. جامعه مورد مطالعه، کلیه دانشجویان سال چهارم دوره تحصیلی کارشناسی رشته­های فیزیوتراپی، گفتاردرمانی و کاردرمانی دانشکده توانبخشی دانشگاه علوم پزشکی اهواز بودند؛ بر اساس شیوه تعیین تصادفی تعدادی از دانشجویان به عنوان گروه آزمایش (آموزش مساله محور) و تعداد دیگری از دانشجویان به عنوان گروه کنترل (آموزش سنتی) تعیین شدند. جمع­آوری اطلاعات با استفاده از آزمون بالینی با ساختار عینی جهت بررسی مهارت­های بالینی دانشجویان و یک پرسشنامه محقق ساخته برای ارزیابی میزان رضایت از شیوه آموزش مساله محور صورت گرفت. نتایج: میانگین نمرات مهارت­های بالینی بعد از آموزش بین دو شیوه سنتی و مساله محور تفاوت آماری قابل ملاحظه­ای در هر سه رشته تحصیلی نشان داد. همچنین نتایج مربوط به پرسشنامه رضایت­مندی دانشجویان نشان داد که تقریبا ۶۰% دانشجویان هر سه رشته تحصیلی، از آموزش مساله محور رضایت­مندی زیاد تا خیلی زیاد داشتند. نتیجه گیری: با توجه به افزایش مهارت­های بالینی دانشجویان به دنبال آموزش به شیوه مساله محور و رضایت بالای آنها از این روش آموزش، پیشنهاد می­شود سایر دانشکده­های علوم توانبخشی و رشته­های وابسته هم درآموزش واحد­های بالینی از این شیوه آموزش استفاده کنند.  

Keywords:

Problem-Based Education , Clinical Skills , Satisfaction , آموزش مساله محور , مهارت های بالینی , رضایتمندی