جذب فلزات سنگین موجود در شیرابه لندفیل توسط گیاه ویتیوار

اکثر سایت های دفن ، منابع مهم آلودگی زیست محیطی می باشند زیرا مقادیر زیادی از مواد زائد جامد بدون هیچ گونه مدیریتی در این محلها دفن می شوند بنابراین افزایش تولید مواد زاید منجر به بروز مشکلات زیست محیطی زیادی می گردد. شیرابه حاصل از لندفیلها دارای مقادیر زیادی از فلزات سنگین بوده که برای سلامت انسان و محیط زیست خطرناک اند. شیرابه حاصل از لند فیلها دارای مقادیر زیادی مواد آلاینده از قبیل فلزات سنگین و سایر مواد مضر می باشد که قادر به آلوده سازی محیط های اطراف لند فیل و آبهای زیر زمینی است. تکنولوژی استفاده از گیاهان به منظور احیای خاکهای آلوده ، رسوبات و آب در حال توسعه می باشند. گیاهان مورد استفاده در این روش باید توانایی تحمل غلظتهای نسبتا بالای مواد آلاینده را دارا باشند. روش تحقیق:در این مطالعه قابلیت اصلاح خاک مناطق آلوده به شیرابه لندفیل توسط گیاه ویتیوار مورد بررسی قرار گرفت. در مطالعه حاضر اثر چهار نوع شیرابه با قدرتهای مختلف بر روی گیاه ویتیوار در چهار تکرار مورد بررسی قرار گرفت. دو نوع از گیاه ویتیوار در 7 کیلو گرم از خاک آلوده لندفیل مورد کاشت قرار گرفت. شیرابه خام با قدرت 0 ، 50 ، 75 و 100 درصد مورد رقیق سازی قرار گرفت و PH در حد 7 تنظیم شد. 200 میلی لیتر از محلهای شیرابه بصورت روزانه مورد استفاده گیاه قرار گرفت. ارتفاع گیاه پس از 30 و 60 و 90 روز مورد اندازه گیری قرار گرفت. پس از برداشت گیاه نیز ریشه و ساقه آن نیز بر حسب وزن خشک مورد اندازه گیری صورت گرفت. نتایج و بحث: نتایج بدست آمده نشان می دهند که با افزایش قدرت شیرابه از میزان رشد گیاه ویتیوار کاسته میشود. گیاه ویتیوار در تماس با شیرابه 100 درصدی بعد از 80 تا 85 روز از کاشت از بین می رود. گیاه ویتیوار اکثر فلزات سنگین موجود در شیرابه را جذب می کند و این فلزات در ریشه و ساقه گیاه تجمع می یابند. نتایج فوق نشان می دهند که استفاده از گیاه ویتیوار بعنوان یک تکنولوزی می تواند راه حل مناسبی در پاکسازی محل لندفیل و اطراف آن از آلاینده ها باشد. در لندفیلهای جوان که دارای شیرابه ای با قدرت کم می باشند ، استفاده از تکنولوزی ویتیوار می تواند مناسب باشد.

Keywords:

خودپالایی گیاهان , گیاه ویتیوار , لندفیل , شیرابه , فلزات سنگین