پیش بینی گرایش به تفکر انتقادی بر اساس یادگیری خودگردان و باورهای معرفت شناختی دردانشجویان دندان پزشکی

مقدمه: تفکر انتقادی مجموعه ای از نگرش ها و عادات ذهنی است که موجب توسعه توانایی پژوهش، حل مسئله، خود راهبری، تصمیم گیری و یادگیری مادام العمر در دانشجویان می شود. پژوهش حاضر باهدف پیش بینی گرایش به تفکر انتقادی و یادگیری خودگردان بر اساس باورهای معرفت شناختی در دانشجویان دندانپزشکی انجام گرفت. روش بررسی: روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی بود. جامعه آماری پژوهش را کلیه ی دانشجویان دندانپزشکی دانشگاه علوم پزشکی (۲۲۱ نفر) در سال تحصیلی ۱۳۹۷-۱۳۹۶ تشکیل می دادند که از میان آن ها با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای تعداد ۱۵۰ دانشجو (۶۲ پسر و ۸۸ دختر) به عنوان نمونه انتخاب شدند. به منظور جمع آوری داده ها از پرسشنامه ۶۳ سئوالی باورهای معرفت شناختی شومر (۱۹۹۸)، پرسشنامه ۲۲ سئوالی راهبردهای یادگیری پینتریچ و دی گروت (۱۹۹۰) و مقیاس ۷۵ سئوالی گرایش به تفکر انتقادی بدری (۱۳۸۶) استفاده شد. برای تجزیه وتحلیل داده ها از ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون استفاده شد. نتایج: یافته ها نشان داد بین باور های معرفت شناختی و گرایش به تفکر انتقادی و بین یادگیری خودگردان و مولفه های آن با تفکر انتقادی رابطه مثبت و معناداری وجود دارد. همچنین نتایج رگرسیون نشان داد که مولفه های باورهای معرفت شناختی ۴۱ درصد و یادگیری خودگردان ۴۵ درصد قدرت پیش بینی را دارد. نتیجه گیری: درنتیجه می توان گفت یادگیری خودگردان و باورهای معرفت شناختی از عوامل تاثیرگذار و مرتبط با گرایش به تفکر انتقادی دانشجویان هستند. کلید واژه ها: یادگیری خودگردان، باورهای معرفت شناختی، گرایش به تفکر انتقادی  

Keywords:

Key words: Self learning , Epistemological beliefs , Tendency to critical thinking , کلید واژه ها: یادگیری خودگردان , باورهای معرفت شناختی , گرایش به تفکر انتقادی