شگردهای رویکرد به طبیعت در اشعار ترکی ماذون

ماذون ۱۲۰۹ تا ۱۲۷۴ ش شاعر و عارف صاحب نام در شعر وادبیات قشقایی است که تاکنون اشعار وی در میان افراد با ذوق هنری شاعر و نیز تسلط بر زبان فارسی و ترکی و لری موجب ماندگاری این آثار و نام شاعر گشته است. بیشترین توان این شاعر در نظم اندیشگانی اوست. به دلیل زندگی عشایری در دل طبیعت به بیان و ایجاد تصویرسازی از شرایط زندگی و محیط پیرامون خود پرداخته است. از طرفی تسلط وی بر ایات قرآنی و نگارش یک نسخه دست نویس از قرآن (که از وی بر جا مانده است) و سرودن اشعار خود براساس آیات شریفه، وجه شاخص اشعار وی است. دامنه این پژوهش براساس بررسی۱۵۰ بیت از سروده های این شاعر از کتاب گزیده اشعار ماذون صورت گرفته است. که با روش توصیفی تحلیل و با رویکرد طبیعت که در آن بسامد بالایی دارد، مورد بررسی قرار گرفته. براساس نتایج به دست آمده، شاعر با تسلط خاصی در چنین کلمات و علم و آگاهی کامل از واژه ها ارتباط تنگاتنگ معنایی اجزایی کلام (مترادف و متضاد)، توجه به پدیده های طبیعت بکر زندگی عشیره ای، به آفرینش آثار خود پرداخته است.

Keywords:

شعر قشقایی , ماذون , تصویرسازی , تخیل , طبیعت