باستان گرایی در نوروز و نوگل مطالعه موردی: محوطه های باستانی

پرداختن به میراث فرهنگی در قالب داستان و شعر، جذابیت و گیرایی موضوع را برای خواننده دو چندان می کند. باستان-گرایی و گرایش به پیشینه فرهنگ و تمدن کهن ایران در شعر شاعر دور اندیش و چیره دستی به نام آرمان راکیان در بزم نامه پر بار و جاودان وی به نام نوروز و نوگل موج می زند. سوال پژوهش این است: معرفی آثار و محوطه های باستانی در کتاب نوروز و نوگل به عنوان یک اثر غنایی، چگونه قابل بیان است و این محوطه ها شامل چه چیزهایی می شوند؟ هدف از این پژوهش، بررسی و کنکاش در محوطه های باستانی است که در نوروز و نوگل بدان ها اشاره شده است. روش بکار گرفته شده در این پژوهش کتابخانه ای است. نتایج نشان می دهد: انشان، شوش، تخت جمشید، شهرسوخته، بنه وار، بیشاپور، تنگ دربند، شمی، پبده، آیاپیر و مال امیر از محوطه های باستانی مورد توجه شاعر در بزم نامه نوروز و نوگل است. پرداختن به آثار باستانی در استان های مختلف ایران وبه تصویر کشیدن ویژگی های برجسته اقوام و ایلاتی مانند: لر، کرد، بلوچ، گیلک، قشقایی، آذری و ترک گویای توجه شاعر به جغرافیای تاریخی و گذشته سرزمین ایران کهن و همچنین نشان از صلح خواهی و طلب اتحاد و دوستی میان اقوام در نوروز و نوگل است.

Keywords:

باستان گرایی , نوروز و نوگل , آثار فرهنگی , محوطه های باستانی , شعر , شاعران بختیاری