رابطه رگه های شخصیتی (پشتکار، پاداش وابستگی، همکاری و خودراهبری) در بهبود یافتگان و بهبود نایافتگان در مرکز TC به کمک آزمون TCL

هدف: سوء مصرف مواد یکی از مشکلات بهداشتی، اجتماعی و اقتصادی مهم در بیشترکشورهاست. تحقیقات نشان می دهد که اعتیاد به مواد مخدر به عوامل مختلف روانی، اجتماعی. فرهنگی و ژنتیکی در این زمینه بستگی دارد. لذاویژگی های شخصیتی از عوامل مهم سبب شناختی در گرایش به رفتارهای پر خطر از جمله مصرف سیگان الکل، موادمخدر و فعالیت های جنسی ناایمن به شمار می ر وند. از دید گاه روان شناختی افراد سوء مصرف کننده مواد یک ویژگیشخصیتی آسیب پذیر دارند. بنابراین مشکل معتادان تنها مواد مخدر نیست. بلکه در اصل رابطه متقابل شخصیت و اعتیاد مطرح می باشد. بنابراین هدف پژوهش حاضر بررسی رابطه اعتیاد با رگه های شخصیتی به وسیله آزمون TCI در مرکزTC شهرستان مشهد می باشد.روش ها: این پژوهش به روش همبستگی صورت گرفت. جامعه آماری کلیه مراجعه کنندگان به مرکز TC مشهد در سالیافتگان (۲۰ نفر) و در حال بهبود (۳۵ نفر) تقسیم شدند. ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه سرشت و منش کلونینجر بود.نتایج: داده ها به کمک نرم افزار SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت نتایج پژوهش نشان داد که بین دو گروه دررگه های شخصیت (پشتکار پاداش وابستگی، همکاری و خودراهبری (تفاوت معنی داری وجود دارد (P-Value<۰/۰۵).نتیجه گیری: نتایج پژوهش نشان می دهد که رگه های شخصیتی یکی از عوامل موثر در ترک اعتیاد و حتی پیشگیری از اعتیاد می باشد.

Keywords:

رگه های شخصیتی , بهبودیافتگان , بهبود نایافتگان , مرکز TC