مقایسه عوامل انعقادی خون به دنبال استرس حاد صوتی در موش های تمرین کرده با شدت های مختلف تمرینی

ورزش و استرس روانی می تواند اثرات متفاوتی بر عوامل انعقادی داشته باشد، اما تاثیر سازگاری با تمرینات ورزشی مختلف بر پاسخ به استرس حاد هنوز مشخص نیست. بنابراین، هدف مطالعه حاضر بررسی تاثیر یک جلسه استرس حاد صوتی بر پاسخ عوامل انعقادی وکورتیکوسترون بود، عوامل انعقادی شامل زمان پروترومبین (PT)،زمان ترومبوپلاستین جزئی (PTT) وتعدادپلاکت در موش های سازگار با دو نوع تمرین بود.آزمودنی های این پژوهش موش های صحرایی نرنژاد ویستار بودند که به طور تصادفی به ۷ گروه (۶ عدد در هر گروه) شامل کنترل(C)، زمان کنترل (CT)، قرار گرفتن در معرض استرس صوتی حاد (S)، تمرین تناوبی با شدت بالا (HIIT) تقسیم شدند. تمرین مداوم با شدت متوسط (MCT)، HIITو به دنبال آن قرار گرفتن درمعرض استرس صوتی حاد (HIIT + S)، MCT و سپس گرفتن در معرض استرس صوتی حاد (MCT + S). گروه های تمرینی MCT، HIIT، MCT+S، ( HIIT+S به مدت ۸ هفته تمرین ورزشی انجام دادند. گروه های استرس صوت (HIIT+S)، MCT+S و S در یک جلسه در معرض استرس صوتی قرار گرفتند. ۴۸ ساعت پس از آخرین جلسه تمرین در گروه های HIIT و MCT و به طور همزمان در گروه CT و بلافاصله پس از استرس صوتی در سه گروه استرس، نمونه خون گرفته شد. در ابتدای مطالعه نمونه خونی از گروه C گرفته شد.یافته های این پژوهش نشان داد کهMCT باعث افزایش PT و کورتیکوسترون در حالت استراحت شد در حالی که سازگاری آن باعث کاهش پاسخ PT به استرس صوتی شد. اما سازگاری با MCT و HIIT باعث افزایش کورتیکوسترون در پاسخ به استرس صوتی شد.HIIT بر روی متغیرها درحالت استراحت موثر نبود، در حالی که سازگاری آن باعث کاهش PTT و PT به دنبال استرس صوتی شد.بطورکلی می توان نتیجه گرفت که HIIT درمقایسه با MCT حالت تمرین ورزشی مناسب تری دارد زیرا سازگاری آن باعث کاهش PT و PTT در پاسخ به استرس صوتی می شود.

Keywords:

استرس صوتی , تمرین تناوبی با شدت بالا , تمرین مداوم , فاکتورهای انعقادی , کورتیکوسترون