بررسی روش های کاربردی و بهینه در آموزش زبان و ادب فارسی

زبان فارسی در عصر جدید با چند مسئله عمده روبروست. وضعیت آموزش زبان و ادبیات فارسی در رشته ای مانند علوم انسانی هممناسب نیست. در تحقیقی که سال گذشته از سوی فرهنگستان زبان و ادب فارسی در میان دانش آموزان استان تهران صورت گرفته،مشخص شده است که دانش آموزان در رشته علوم انسانی، یعنی رشته ای که بیشتر با متون ادبیات فارسی و توانایی زبانی سر و کاردارد. بی توجهی به زبان فارسی در رشته تخصصی زبان و ادبیات فارسی نیز تا آنجاست که تنها ۱۵ درصد واحدهای درسی این رشتهبه حوزه زبان فارسی بازمی گردد؛ در حالی که بیشترین استفاده، کاربرد و نیاز دانش آموختگان زبان و ادبیات فارسی در حوزهمهارت های زبانی است. برنامه درسی زبان و ادبیات فارسی در دانشگاه با مشکلات و آسیب های جدی مواجه است؛ از جمله تکراریبودن مباحث و واحدهای درسی تا مقطع دکتری؛ عدم استفاده از آثار جدید تالیفی و ترجمه ای در برنامه، کهنه بودن سرفصل ها وسیطره طیف سنتی بر برنامه های این رشته، انعکاس نیافتن تحولات کیفی ادبیات در دوران جدید در برنامه های درسی، نبود رشتهیا درس هایی چون ادبیات معاصر، عامه، کودک، ایران باستان و داستانی و موضوعات جدید مانند رمان، داستان کوتاه، نماشنامه فیلمنامه، توجه به حواشی ادبیات تا خود ادبیات و خلاقیت های ادبی، نبود برنامه هایی برای انتقال تجربیات نویسندگان و شاعرانمعاصر به دانشجویان، به حاشیه ادبیات رانده شدن دانشجویان به دلیل ضعف برنامه درسی دانشگاهی، ناکارآمدی دانشجویان به دلیلعدم توجه به مقوله هایی چون ادبیات معاصر، عدم استفاده برنامه ریزان رشته زبان و ادبیات فارسی از اختیارات قانونی برای تدویندروس مورد نیاز به دلیل سنتی بودن است.

Keywords:

تحولات کیفی , زبان , ادبیات فارسی , تالیف