بررسی راهکارهای عمل به قاعده رخص شرعیه در فقه امامیه و نقش آن در حقوق موضوعه

ضرورت تدوین فقهی آسان در عرصه عمل (رخصت های شرعی)، گفتمان فقهی معاصرو مطمح نظر بسیاری از کسانی است که راهکارهای عمل به احکام آسانتر و سهل تر راجستجو میکنند (چون شریعت اسلامی از ازل بر اساس آسانی و دفع حرج و سختی بنا نهاده شده است). از سوی دیگر، پیچیدگی زندگی امروزی،انتظارهای دنیای کنونی از دین در کنار ضرورتهای تقلیل گرایی در عمل به احکام شرعی اولیه و عام، مارا به جستجوی رخصتها در شرایط ناشی از ضرورتهاو نیازمندیهای زندگی امروزی سوق میدهد. در واقع، سازوکار عمل به آرای مبتنی بر تسهیل فقه اسلامی، از جمله راهکارهای ضرورت همسویی معرفت اسلامی با تغییر و مواجههتعمیم پذیر با مقتضیات زمانی و مکانی و مراعات مصالح عام ناشی از این تغییرات است. مشروط بر آنکه این همسویی مبتنی بر رخصتها، با نصوص و مبادی شریعت درتعارض نباشد. این پژوهش پس از تعریف های مفهومی و مصداقی رخص شرعیه به روش استقرایی، به احصای مصادیقی از اخذ به رخص شرعیه در آرای فقیهان امامیه میپردازد تا نظریه رخصت های شرعی را در فقه امامیه به عنوان مبنای مشروعیت قانونگذاری و یک روش قانونگذاری مشخص و عملی مطرح کند.

Keywords:

اجتهاد , تیسیرگرایی , رخصت های شرعی.