«والفجر» و تجلی قیام قائم (عج) در مفاهیم «والنهار اذا تجلی» و «والشمس وضحاها» و «والقمر اذا تلاها» و «والنهار اذا جلاها»

خداوند متعال در آیه ی ۳۱ سوره ی مبارکه ی رعد می فرماید: و اگر قرآنی بود که کوه ها بدان روان می گشت یا زمین بدان قطعه قطعه می گردید یا مردگان با آن به سخن می آمدند بلکه همه امور بستگی به خدا دارد آیا کسانی که ایمان آورده اند ندانسته اند که اگر خدا می خواست قطعا تمام مردم را به راه می آورد و کسانی که کافر شده اند پیوسته به سزای آنچه کرده اند مصیبت کوبنده ای به آنان می رسد یا نزدیک خانه هایشان فرود می آید تا وعده ی خدا فرا رسد حال آنکه خدا وعده ی خود را خلاف نمی کند. امام محمد باقر (ع) در تفسیر آیه ی شریفه ی «ولو ان قرآنا سیرت به الجبال او قطعت به الارض او کلم به الموتی بل لله الامر جمیعا افلم ییاس الذین آمنوا ان لو یشاء الله لهدی الناس جمیعا ولا یزال الذین کفروا تصیبهم بما صنعوا قارعه او تحل قریبا من دارهم حتی یاتی وعد الله ان الله لا یخلف المیعاد» (رعد: ۳۱) می فرماید: منظور از «ولا یزال الذین کفروا تصیبهم بما صنعوا قارعه» انتقام است و «او تحل قریبا من دارهم» یعنی به قوم دیگری غیر از آنان فرود می آید و اینان شکنجه شدن و عذاب آن ها را می بینند و آن را می شنوند و کسانی که دچار عذاب شده اند، عصیانگرانی چون خودشان هستند و از همدیگر عبرت نمی گیرند و در چنین شرایطی به سر می برند تا آنکه وعده ی الهی فرا می رسد؛ همان وعده ای که خداوند در آن، قول پیروزی اهل ایمان را داده است و کافران را رسوا و بی آبرو می کند. رسول خدا (ص) در تفسیر آیه ی شریفه ی «والسماء ذات البروج» (بروج: ۱) می فرماید: منظور از آسمان، من هستم و صورت های فلکی ائمه (ع) بعد از من هستند که اولین آن ها علی (ع) و آخرین آن ها مهدی (عج) است. امام صادق (ع) در تفسیر آیه ی شریفه ی «والفجر» (فجر: ۱) می فرماید: «الفجر» قائم آل محمد (عج) می باشد، «ولیال عشر» (فجر: ۲) ائمه (ع) از امام حسن مجتبی (ع) تا امام حسن عسکری (ع) می باشند و در آیه ی شریفه ی «والشفع والوتر» (فجر: ۳) منظور از «والشفع» امیرالمومنین (ع) و حضرت فاطمه (س) و منظور از «والوتر» خداوند یکتای بدون شریک می باشد و در آیه ی شریفه ی «واللیل اذا یسر» (فجر: ۴) منظور حکومتی است که تا قیام قائم (عج) ادامه دارد حال آنکه فجر همان صبح معروف و انفجار صبح صادق و صبح کاذب است. امام صادق (ع) در تفسیر آیه ی شریفه ی «والشمس وضحاها» (شمس: ۱) می فرماید: منظور از «الشمس» امیرالمومنین (ع) است و منظور از «وضحاها» قیام قائم (عج) است و در آیه ی شریفه ی «والقمر اذا تلاها» (شمس: ۲) منظور امام حسن (ع) و امام حسین (ع) می باشند حال آنکه در آیه ی شریفه ی «والنهار اذا جلاها» (شمس: ۳) منظور قیام قائم (عج) است. امام محمد باقر (ع) در تفسیر آیه ی شریفه ی «والنهار اذا تجلی» (لیل: ۲) می فرماید: منظور از «النهار» قائم (عج) است که از ما اهل بیت (ع) است و زمانی که قیام کند، بر دولت های باطل پیروز می شود. امام صادق (ع) در تفسیر آیه ی شریفه ی «واشرقت الارض بنور ربها ووضع الکتاب وجیء بالنبیین والشهداء وقضی بینهم بالحق وهم لا یظلمون» (زمر: ۶۹) و در بیان عبارت «واشرقت الارض بنور ربها» می فرماید: پروردگار زمین یعنی امام زمین و زمانی که خروج کند آنگاه مردم از تابش خورشید و نور ماه بی نیاز می شوند و به نور امام (ع) ره می نوردند. امام محمد باقر (ع) در تفسیر آیه ی شریفه ی «فلا اقسم بالخنس الجوار الکنس» (تکویر: ۱۶-۱۵) می فرماید: منظور آن امامی است که در زمان خودش و زمانی که علم و آگاهی مردم نسبت به ایشان قطع می شود در سال ۲۶۰ ه‍ .ق غایب می شود و بعد مانند شهاب درخشان در تاریکی شب ظاهر می گردد؛ پس اگر آن زمان ظهور را درک کردی و دیدی چشمت روشن.

Keywords:

والفجر , والنهار , والوتر , قیام قائم