بررسی ارتباط بین الکترومایوگرافی عضلات ساق پا و زمان رسیدن به ثبات طی حرکت فرود در ورزشکاران (مطالعه موردی: دانشجویان رشته تربیت بدنی شهرستان بانه)

امروزه پیچ خوردگی های مچ پا از شایع ترین آسیب های مراجعه شده به مراکز اورژانسی محسوب می شود و افراد مبتلا نقص پایدار در ثبات پوسچر دارند. هدف از انجام این تحقیق مقایسه زمان رسیدن به ثبات و فعالیت عضلات مچ پا طی حرکت فرود در افراد دارای بی ثباتی عملکردی مچ پا و سالم بود. در این تحقیق توصیفی از دانشجویان شهر بانه، ۱۵ نفر دارای بی ثباتی مچ پا و ۱۵ نفر سالم به صورت هدفمند و در دسترس به عنوان آزمودنی در این تحقیق شرکت کردند. از صفحه نیرو و الکترومایوگرافی سطحی برای بدست آوردن زمان رسیدن به پایداری و فعالیت عضلات گاستروکنمیوس داخلی، سولئوس، تیبیالیس آنتریور و پرنئوس لانگس استفاده شد. برای مقایسه دو گروه از آزمون تحلیل واریانس چندمتغیره استفاده شد. یافته ها نشان داد تفاوت معنی داری در زمان رسیدن به ثبات در راستای قدامی خلفی طی حرکت فرود بین افراد گروه تجربی و گروه کنترل وجود دارد و -این تفاوت نیز در راستای داخلی خارجی معنی دار بود. همچنین نتایج آماری مربوط به مقایسه فعالیت الکتریکی عضلات منتخب نشان داد بین گروه تجربی و کنترل طی حرکت فرود در عضله گاستروکنمیوس داخلی تفاوت معنی دار وجود ندارد، اما در عضلات سولئوس، عضلات تیبیالیس آنتریور و پرنئوس لانگس تفاوت معنی داری وجود دارد. به نظر می رسد با توجه به نتایج به دست آمده بی ثباتی مچ پا باعث کاهش ثبات و تغییر فعالیت عضلات سولئوس، عضلات تیبیالیس آنتریور و پرنئوس لانگس می شود و کاهش زمان رسیدن به ثبات و عملکرد ناکارآمد عضلات در گروه مبتلا ما را به توانبخشی مفصل با تمرینات حس عمقی و تمرکز بر عضلات سولئوس، پرنئوس لانگس و تیبیالیس آنتریور در این افراد را رهنمود می سازد.