فرهنگ یادگیری و رابطه آن با خود-کارآمدی شخصی و جمعی معلمان

در چند دهه اخیر، خود- کارآمدی اعم از نوع فردی و یا جمعی به عنوان یکی از مهمترین مولفه های روانی و رفتاری مورد توجه قرار گرفته است. عوامل متعددی می تواند خود- کارآمدی را شکل داده و آثار آن را نیز می توان مورد تحقیق قرار داد، در فرایند یاددهی- یادگیری از جمله عوامل، زمینه هیا فرهنگ یادگیری است. این پژوهش با هدف، بررسی رابطه بین فرهنگ یادگیری با خود- کارآ»دی شخصی و جمعی دبیران مدارس مقطع متوسطه شهر بیرجند انجام شده است. روش پژوهش، از نوع همبستگی و نمونه پژوهش ۱۶۵ دبیر (زن) بود که به روش نمونه گیری خوشه ای تصادفی انتخاب شدند. ابزار اندازه گیری، شامل پرسشنامه فرهنگ یادگیری بارنت (۲۰۰۱)، پرسشنامه خودکارآمدی شخصی شان- موران و ولقلک (۲۰۱) و پرسشنامه خودکارآمدی جمعی شان- موران و بار (۲۰۰۴) بود که پایای آنان با استفاده از آلفای کرونباخ به ترتیب ۰/۸۳ و ۰/۹۳ و ۰/۸۳ بدست آمد. داده های پژوهش با استفاده از ضریب همبستگی و رگرسیون چندگانه هم زمان، مورد بررسی قرار گرفته و نتایج نشان داد که وضعیت فرهنگ یادگیری، خودکارآمدی شخصی و جمعی دبیران مطلوب می باشد. همچنین نتایج حاکی از آن بود که بین مولفه های فرهنگ یادگیری و خودکارآمدی شخصی و جمعی دبیران رابطه معناداری وجود دارد و فقط بین مولفه «توجه» از فرهنگ یادگیری با خودکارآمدی شخصی دبیران رابطه معناداری وجود ندارد.

Keywords:

فرهنگ یادگیری , خودکارآمدی شخصی , خودکارآمدی جمعی