مدل سازی رابطه بین هوش معنوی با کارایی متناسب با متغیر میانجی سبک زندگی در بین کارمندان سازمان

با توجه به اهمیت معنویت در شغل و بهبود کارایی این پژوهش نیز با هدف مدل سازی رابطه بین هوش معنوی با کارایی متناسب با متغیر میانجی سبک زندگی در بین کارمندان سازمان انجام شده است. روش تحقیق در این پژوهش، توصیفی از نوع «پیمایشی» و از شاخه «میدانی» است. جامعه آماری شامل کلیه اساتید، متخصصان و برنامه ریزان سازمانی در شهر کرمانشاه به تعداد ۱۲۰ نفر می باشند؛ که به دلیل کوچک بودن جامعه آماری، همگی به عنوان حجم نمونه به شیوه کل سرشماری مدنظر قرار می گیرند. ابزار پژوهش شامل سه پرسشنامه هوش معنوی، سبک زندگی و کارایی متناسب به ترتیب با ۱۵، ۱۰ و ۱۲ سوال بوده که روایی آن به شیوه ساختاری بر اساس تحلیل عاملی تاییدی مورد اثبات واقع شده و پایایی آن نیز بر اساس آلفای کرونباخ به میزان ۰/۸۲ مورد تائید واقع شده است. داده های گردآوری شده بر اساس تحلیل معادلات ساختاری بر اساس نرم افزار AMOS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج بیانگر آن است که به طورکلی بین هوش معنوی با کارایی متناسب با متغیر میانجی سبک زندگی در بین کارمندان سازمان رابطه مثبت و معناداری وجود دارد و این امر به گونه ای بوده است که هوش معنوی بر سبک زندگی با ضریب تاثیر ۰.۲۵، هوش معنوی بر کارایی متناسب با ضریب تاثیر ۰.۳۰، سبک زندگی بر کارایی متناسب با ضریب تاثیر ۰.۶۵، اثرگذار بوده است.

مدل سازی رابطه بین هوش معنوی با کارایی متناسب با متغیر میانجی سبک زندگی در بین کارمندان سازمان Keywords:

مدل سازی , هوش معنوی , کارایی متناسب , سبک زندگی