ادوار شاهنامه با تاکید بر پادشاهان و پهلوانان تاثیرگذار هر دوره

هنگامی که زبان دانش و ادب یات در ایران زبان عربی بود، فردوسی، با سرودن شاهنامه با ویژگی های هدفمندیکه داشت، زبان پارسی را زنده و پایدار کرد. یکی از بن مایه های مهمی که فردوسی برای سرودن شاهنامه از آناستفاده کرد، شاهنامه ی ابومنصوری بود. شاهنامه نفوذ بسیاری در جه تگیری فرهنگ فارسی و نیز بازتاب های شکو همندی در ادبیات جهان داشته است و شاعران بزرگی مانند گوته و ویکتور هوگو از آن به نیکی یاد کرده اند.شاهنامه بزر گترین کتاب به زبان پارسی است که در همه جای جهان مورد توجه قرار گرفته و به بسیاری اززبان های زنده ی جهان برگردان شده است. نخستین بار در سال ۶۰۱ خورشیدی، بنداری اصفهانی شاهنامه را بهزبان عربی برگرداند و پس از آن برگردان های دیگری از این اثر، ازجمله برگردان ژول مل به فرانسوی، انجام گرفت.فردوسی هنگامی شاهنامه را سرود که زبان پارسی دچار آشفتگی بود، او از ماندگار شدن این آشفتگی و افزونیآن جلوگیری کرد. فردوسی در سرودن شاهنامه بیشتر از پارسی سره بهره برده و شمار واژه های عربی در شاهنامهتنها ۸۶۵ واژه است.فردوسی سروده ی خود و منبع آن را چندین بار «نامه»، «نامه ی باستان»، «نامه ی خسروان»، «نامه ی شهریار» و از این دست نام یده، اما در هیچ جای، آن را «شاهنامه» یا در تنگنای وزن، «شهنامه» نام ندادهاست. تنها در یک بیتاز هجونامه «شهنامه» آمده است. اما همه ی آثار منظوم و منثور در آن روزگار را — که دربردارنده ی پادشاهی ایران از کیومرث تا یزدگرد بود — بیشتر «شاهنامه» خواند هاند و نام منبع فردوسی هم «شاهنامه ی ابومنصوری» بود. گذشته از ای نها، منابع پس از فردوسی، اثر او را «شاهنامه» نامیده اند و در همه ی دست نویس های آن و برگردان عربی بنداری نیز، نام آن «شاهنامه» آمد هاست. با نگرش به این نشانه ها و اینکه «شاهنامه» برگردان پارسی «خدای نامگ» در پهلوی بوده، گمانی برجای نمی ماند که نام این کتاب «شاهنامه» بوده است.

Keywords:

شاهنامه , پهلوانان , ایران , کیومرث , یزدگرد , ...