واکاوی مختصات واژگانی سبک ساز در ترجمه ها و تفاسیر کهن قرآنی

ترجمه ها و تفا سیر قرآنی که زمان تالیف شان به پیش از قرن ش شم برمی گردد، از منظر برابر سازی لغات قرآنی و واژه سازی وواژه گزینی، گنجینه هایی ارزشمند و فرهنگ آفرین در قلمرو زبان فارسی به شمار می آیند و رهیافت به مختصات لغوی سبک سازآن ها نقشی تاثیرگذار در بررسی سیر تاریخی زبان فارسی در حوزه لغات و اصطلاحات خواهد داشت .یکی از ویژگی های قابلاعتنا و مغفول مانده در برر سی سبک شنا سانه لایه های لغوی ترجمه ها و تفا سیر کهن قرآن، ح ضور واژه هایی نو ساخته ونوظهور در پیکره زبانی آن ها ست که اغلب در فرهنگ ها و کتب لغت قدیم و جدید وارد ن شده اند. از الگوهای ساختواژه ایمتون کهن قرآنی میتوان برای توانش زبانی معاصر در خلق واژه های جدید بهره جست. لغات و برابرنهاده های فارسی در متونقرآنی، اغلب ریشه در زبانهای فارسی باستان و فارسی میانه دارند. برخی از برابرنهاده های قرآنی در معانی جدید و تازه ای به کاررفته اند که ظاهرا از نظر فرهنگ نویسان مغفول مانده است. ویژگی های زبانی، دستوری و سبکی لغات ترجمه ها و تفاسیر کهنقرآن، نشان از افزونی تاثیرات گویشی و تحولات واک ها در این آثار در مقایسه با دیگر متون غیر قرآنی همزمان یا متاخر اززمان تالیف آنها دارد.

Keywords:

قرآن , تفاسیر و ترجمه های کهن قرآن , لغات , ساختواژه , سبک شناسی , زبان شناسی