بررسی نقش توسعه میان افزا در بافت های فرسوده شهری با رویکرد زمینه گرایی

شهرهای زنده، به طور مداوم در حال تغییر و تحول می باشند. مسئله ای که تمامی شهرهای امروزی با آن مواجه اند، پدیده زمین های قابل توسعه مجدد یا اراضی بازیافتی در سطوحی وسیع و به خصوص در نواحی مرکزی شهرها است. کارخانجات، صنایع متروکه، پادگان ها، سطوح اختصاص یافته به خطوط راه آهن و همچنین بافت های فرسوده مراکز شهرها که با کاهش ارزش نواحی مرکزی شهر به تدریج تخلیه و متروک شده اند از جمله این اراضی هستند. این اراضی همان اندازه که برای حیات شهری و توسعه موزون و پایدار آن تهدید محسوب می شوند، قابلیت تبدیل شدن به فرصتی گرانبها برای رشد و توسعه و تامین نیازهای بافت شهری را با رویکردی مناسب دارا هستند و می توانند به عنوان یکی از عناصر اصلی استخوانبندی شهر، نقش مهمی را در تجدید ساختار شهری ایفا کنند. این رویکرد، رویکرد توسعه میان افزا می باشد که یکی از الگوهای مطرح در زمینه ایجاد فرم پایدار شهری است، توسعه میان افزا سرمایه گذاری برای تجدید حیات مراکز شهرها را افزایش داده و از همه ظرفیت های موجود در شهر برای توسعه شهر و ایجاد کاربری های مختلط استفاده می کند. در این مقاله توسعه میان افزا به عنوان یک رویکرد طراحی شهری پایدار، در قالب ابعاد مختلف طراحی شهری مورد تحلیل قرار گرفته است. پس از بررسی شاخصه های توسعه میان افزا که از بطن مبانی مرتبط با آن به توسعه درون زای شهری و بافت های فرسوده و همچنین بحث زمینه گرایی ارائه خواهد شد.

Keywords:

بافت فرسوده , توسعه میان افزا , زمینه گرایی.