تاثیر محدودیت آبی، کودهای زیستی و نانوسیلیکون بر محتوای اسمولیت های سازگار و صفات بیوشیمیایی تریتیکاله

به­منظور بررسی تاثیر محدودیت آبی، کودهای زیستی و نانوسیلیکون بر محتوای اسمولیت­های سازگار و صفات بیوشیمیایی تریتیکاله، آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح پایه بلوک­های کامل تصادفی در سه تکرار در گلخانه پژوهشی دانشگاه محقق اردبیلی در سال ۹۹-۱۳۹۸ اجرا شد. فاکتورهای موردبررسی شامل آبیاری (آبیاری کامل به­عنوان شاهد، محدودیت ملایم آبی با قطع آبیاری در ۵۰ درصد مرحله آبستنی، محدودیت شدید آبی یا قطع آبیاری در ۵۰ درصد مرحله سنبله­دهی)، کاربرد کودهای زیستی (عدم کاربرد به­عنوان شاهد، کاربرد ورمی­کمپوست، میکوریزا، کاربرد هم زمان ورمی­کمپوست و میکوریزا) و محلول­پاشی نانوسیلیکون (محلول­پاشی با آب به­عنوان شاهد و محلول­پاشی دو گرم در لیتر نانوسیلیکون) بود. نتایج نشان داد که کاربرد هم زمان ورمی­کمپوست، میکوریزا و محلول­پاشی نانوسیلیکون تحت شرایط قطع آبیاری در مرحله آبستنی، فعالیت آنزیم­های کاتالاز، پلی­فنل­اکسیداز، محتوای پرولین و قندهای محلول را به ترتیب ۱۷/۴۹، ۶۴/۵۰، ۹۲/۴۴ و ۲۲/۵۲ درصد نسبت به عدم کاربرد ورمی­کمپوست، میکوریزا و نانوسیلیکون در شرایط آبیاری کامل افزایش داد. هم چنین کاربرد هم زمان ورمی­کمپوست، میکوریزا و محلول­پاشی نانوسیلیکون در شرایط آبیاری کامل محتوای پراکسیدهیدروژن و مالون­دی­آلدهید را به ترتیب ۳۴/۵۵ و ۶۴/۵۳ درصد کاهش و عملکرد دانه را ۵۲/۵۹ درصد نسبت به شرایط عدم کاربرد کودهای زیستی و نانوسیلیکون تحت شرایط قطع آبیاری در مرحله آبستنی افزایش داد. به­نظر می­رسد کاربرد کودهای زیستی و نانوسیلیکون می تواند با بهبود صفات بیوشیمیایی، عملکرد دانه را در شرایط محدودیت آبی افزایش دهد.

Keywords:

آنتوسیانین , آنزیم های آنتی اکسیدانی , تنش خشکی , میکوریزا , ورمی کمپوست