بهسازی محیطی و ارتقای کیفیت فضایی مناطق فرسوده شهری در چارچوب توسعه پایدار از طریق تداخل بر اونفیلدها در سیستم زیرساخت های سبز (نمونه موردی: منطقه ۱۲ تهران)

فرسودگی بافت در نواحی مرکزی شهرها از مهم ترین مسائل پیش روی تداوم حیات شهری است. مهاجرت و جایگزینی ساکنان، تغییر کاربری و ایجاد فعالیت های ناسازگار با سازمان فضایی کالبدی بافت قدیم، به افت کیفیت زندگی و تغییر شکل این بافت ها منجر می شود. امروزه بافت های فرسوده با مشکلات ساختاری و اکولوژیکی گوناگون نظیر آلودگی هوا، مشکلات ترافیکی، کمبود فضاهای باز برای زندگی اجتماعی، فقدان فضاهای سبز کافی برای ایجاد شرایط مطلوب و تعادل محیطی، خردشدن لکه های فضاهای سبز و افزایش زمین های متروکه و بایر مواجه اند. محققان راه حل آن را در تغییر نگرش برنامه ریزان برای بازسازی و بازگرداندن فضاهای بایر به شریان حیات شهری از طریق رویکرد سیستماتیک پیوسته در قالب ایجاد یا تقویت زیرساخت های سبز شهری می دانند. در این پژوهش با شناسایی و طبقه بندی اراضی بایر، الگوی مناسب از شبکه فضاهای سبز و باز در یک سیستم اکولوژیکی به هم پیوسته در منطقه مرکزی تهران ارائه شد. کاربست مدل کشش (Gravity Model) و روش روی هم گذاری لایه های اطلاعاتی موجود و مقایسه ارزش اکولوژیک خیابان ها نشان می دهد که مدل کشش حلقه ای مناسب ترین گزینه برای انطباق با شرایط بافت فرسوده منطقه ۱۲ در مرکز تهران است.

Keywords:

احیای اکولوژیکی , بافت فرسوده , بهسازی محیطی , زیرساخت های سبز , مدل کشش