تاثیر کاربرد ورمی کمپوست و محلول پاشی عنصر روی بر عملکرد و کیفیت نانوایی گندم تحت شرایط محدودیت رطوبت انتهای فصل

در بخش هایی از ایران کمبود رطوبت و تنش خشکی در مراحل پایانی رشد گندم، سبب کاهش عملکرد آن می شود. استفاده از برخی تیمارهای کودی می تواند به کاهش آسیب­های ناشی از این تنش کمک کند. به منظور بررسی اثرات کود ورمی­کمپوست و محلول پاشی عنصر روی بر عملکرد، اجزای عملکرد و صفات کیفی گندم نان (رقم چمران۲) تحت شرایط تنش محدودیت رطوبت انتهای فصل، آزمایشی به صورت اسپلیت فاکتوریل در قالب طرح بلوک­های کامل تصادفی با هشت تیمار و سه تکرار در مزرعه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی دانشگاه لرستان طی سال زراعی ۹۸-۱۳۹۷ انجام شد. عامل اصلی شامل تنش محدودیت رطوبت در دو سطح (آبیاری کامل تا انتهای فصل رشد و قطع آبیاری از ابتدای مرحله پر شدن دانه) و عامل فرعی شامل ترکیب فاکتوریل دو فاکتور یعنی ورمی­کمپوست در دو سطح (عدم کاربرد و کاربرد ورمی­کمپوست به­میزان پنج تن در هکتار) و محلول پاشی عنصر روی در دو سطح (محلول پاشی با آب خالص و محلول پاشی سه در هزار سولفات روی معادل ۳۶/۰ گرم در متر مربع) بودند. نتایج نشان داد که تنش رطوبتی باعث کاهش معنی­دار وزن هزار دانه، عملکرد دانه و شاخص برداشت و افزایش عدد فالینگ شد. اثر متقابل سه­گانه تنش رطوبتی، ورمی­کمپوست و کاربرد روی بر درصد پروتئین و رسوب زلنی معنی­دار بود. ورمی­کمپوست سبب افزایش عملکرد دانه، عملکرد زیستی، شاخص برداشت، درصد پروتئین و رسوب زلنی و کمیت و کیفیت گندم به ویژه تحت شرایط عدم تنش رطوبتی شد. محلول پاشی روی نیز به­طور معنی­داری عملکرد دانه، عملکرد زیستی، محتوای روی دانه، درصد پروتئین و رسوب زلنی را افزایش داد. در مجموع نتایج این آزمایش نشان داد که کاربرد تلفیقی و نیز جداگانه ورمی­کمپوست و محلول پاشی روی موجب کاهش خسارت کمبود رطوبت بر عملکرد کمی و کیفی گندم شد و بنابراین، کاربرد آن ها به عنوان یک راهکار مناسب در منطقه خرم آباد به­ویژه تحت شرایط محدودیت رطوبت آخر فصل توصیه می­شود.

Keywords:

تغذیه برگی , تنش خشکی , رقم چمران ۲ , رسوب زلنی , کود آلی