ارزیابی تاثیر طرح های تفصیلی و کاربری های مصوب بر ایجاد ساخت و ساز پایدار در حوزه منطقه دو کلانشهر شیراز (با تاکید بر بهسازی بافت های فرسوده شهری)

با توجه به مشکلات موجود در شهرهای بزرگ مانند گسترش شهر بر روی اراضی با ارزش کشاورزی پیرامون و فرسودگی فضایی کالبدی بافت های درونی شهر، لزوم اتخاذ روش ها و راهبردهایی جهت برقراری توسعه پایدار شهرها بیش از پیش ضرورت دارد. در این خصوص راهبرد توسعه درونزای شهری، یعنی توجه به بهسازی بافت و نوسازی بافت های درونی و فرسوده شهرها، به دلیل وجود توانهای بالقوه و بالفعل موجود در آنها، روشی است که می تواند معضلات فضایی و کالبدی شهرها را حل نماید. از جمله علت هایی که نوسازی و بهسازی بافت های فرسوده و درونی شهرها را به عنوان یک راهبرد و روش اصولی و علمی در جهت حل مسائل و مشکلات شهرها توجیه می نماید، وجود توان های بالقوه و بالفعل موجود در آنهاست. از جمله این توانها، می توان به وجود زیرساخت های مورد نیاز شهری شامل آب و فاضلاب، برق، گاز و مخابرات و شبکه راههای ارتباطی نسبتا مطلوب، دسترسی آسان این بافت ها به مراکز تجاری، فرهنگی و آموزشی که ناشی از موقعیت مرکزی آنها در ساختار شهرها می باشد، اشاره نمود. متاسفانه باوجود این امکانات و فرصت هایی که بافت های درونی شهرها در مقایسه با اراضی پیرامونی شهرها از آنها برخوردارند، بدلیل پارهای از موانع نتوانسته در چرخه توسعه پایدار شهری نقش موثری ایفا نمایند.. یکی از موانع دسترسی به توسعه پایدار دورنی شهرها در این بافت ها ضوابط و مقررات طرح های تفصیلی می باشد که در اغلب موارد، بدون مبانی علمی و تخصصی، به عنوان مانعی دست و پاگیر جهت نوسازی اینگونه بافت ها مطرح است. از جمله این ضوابط و مقررات، ضوابط ارتفاعی ساختمان ها است. تحقیق حاضر در پی بررسی تاثیر طرح های تفصیلی و کاربری های مصوب بر ایجاد ساخت و ساز پایدار در حوزه منطقه دو کلانشهر شیراز (با تاکید بر بهسازی بافت های فرسوده شهری) می باشد تا با شناسایی این تاثیرات محدودیت های قوانین شناسایی و راهکارهای اصلاح آنها بیان گردد.

Keywords:

ساخت و ساز پایدار , طرح های تفصیلی , کاربری های مصوب , منطقه دو کلانشهر شیراز , بهسازی بافت های فرسوده شهری