بررسی تاثیر نظام بهره برداری مشاعی در تخریب مراتع ییلاقی شهرستان نوشهر

مدیریت سامان های عرفی مراتع در دهه های اخیر همواره یکی از مهمترین مسائل و چالش های مراتع کشور بوده است. تحقیق حاظر سعی دارد در چارچوب نظام بهره برداری مشاع در زمینه تخریب مراتع عوامل موثر را مسئله یابی و شاخص­های موثر بر میزان تخریب مراتع را شناسایی نماید. این تحقیق از نوع توصیفی–همبستگی بوده و به روش پیمایشی انجام شده است. بدین منظور پرسشنامه ای تهیه و تدوین گردید و روایی آن در سطح ۸۵ درصد مورد تایید قرار گرفت و تعداد نمونه با استفاده از فرمول کوکران ۳۷ بهره بردار بوده که انتخاب آنها به روش تصادفی بوده است. داده های جمع آوری شده از طریق پرسشنامه، با استفاده از نرم افزار های آماری SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج ضریب همبستگی اسپیرمن نشان می دهد بین ساختار وضعیت بهره برداری با میزان تخریب مراتع رابطه معنی داری وجود دارد. نتایج آزمون کروسکال- والیس نشان می دهد که از بین ویژگی فردی بهره برداران، تنها میزان تحصیلات با تخریب مرتع اختلاف معنی داری داشته است، بطوری که با افزایش تحصیلات بهره برداران میزان تخریب مرتع در نسق های عرفی آنها کاهش می یابد. همچنین مقایسه میزان تخریب مراتع در چهار سامان عرفی منطقه با استفاده از آزمون کروسکال- والیس نشان داد که محدوده عرفی یاخلی نسبت به سایر سامان های عرفی بیشترین تخریب را داشته است.

Keywords:

تخریب مراتع , سامان های عرفی , ساختار عرفی , نظام بهره برداری مشاع , مراتع ییلاقی نوشهر