ضرورت بازنگری سازوکار قانونی در پیشگیری و ممانعت از آلودگی منابع آبی(مطالعه موردی: شبکه های آبیاری کرخه و شاوور)

آلودگی محیط زیست یک مسئله مهم جهانی و آلودگی آب مهمترین علت مرگ و بیماری در سراسر جهان است. همگام با تلاشها در جهت استفاده و مدیریت بهینه از منابع آب، بازنگری و اثربخشی قوانین و شیوه نامه های موثر بر مدیریت عوامل تقلیل دهنده کیفیت آب نیز حس می شود. با توجه به حاکم شدن شرایط حدی و کم-آبی بر منابع آب قابل استفاده جهت تامین آب مورد نیاز شبکه-های آبیاری، کنترل منابع آلاینده از اهمیتی بیش از پیش برخوردار است. منابع آبی و کنترل منابع آلاینده آن، نقش مهمی در حفاظت از سلامتی انسان ها، محصولات زراعی و زیست بوم مناطق تحت تاثیر دارد. این تحقیق با مروری بر اهم قوانین و آیین نامه های موجود در زمینه جلوگیری و ممانعت از آلودگی منابع آب و مشاهدات حاصل از پایش مستمر شبکه های آبیاری و زهکشی در حوضه رودخانه های شاوور و جنوب کرخه و تحلیل نتایج حاصله با هدف ارائه راهکارهای عملی برای مقابله با این معضل جدی انجام شده است. یافته های تیم تحقیق نشان می دهد که علی رغم تصریح ماده ۴۶ قانون توزیع عادلانه آب بر ممنوعیت آلوده ساختن آب و مسئولیتهای مرتبط با پیشگیری و ممانعت از آن، در مناطق مورد مطالعه، اقدامات اثربخشی صورت نپذیرفته است.

Keywords:

آلودگی آب , قانون توزیع عادلانه آب , شبکه های آبیاری , آلاینده , محیط زیست