بررسی موضوعی قوانین و مقررات مرتبط با حضانت اطفال در قانونمدنی جمهوری اسلامی ایران و حدود و اختیارات ابوین در امر حضانت

نهاد خانواده به عنوان بهترین و مهمترین بستر رشد کودک، همواره مورد توجه قانونگذاران و مصلحان اجتماعی بودهاست و با اتفاق نظر، همگی والدین را شایسته ترین افراد برای نگهداری و مراقبت طفل معرفی می کنند. چونانکه مقدمهکنوانسیون حقوق کودک، خانواده را به عنوان جزء اصلی جامعه و محیط طبیعی برای رشد و رفاه تمام اعضایخودخصوصا کودکان معرفی کرده و تاکید می کند که کودک برای رشد کامل و متعادل شخصیتی خود می بایست درمحیط خانواده و در فضایی مملو از خوشبختی، محبت و تفاهم بزرگ شود. بر این اساس قانون ایران نیز با اتکاء بر فقهامامیه، قوانین و مقرراتی مربوط به حضانت را در قانون مدنی و در قانون حمایت از خانواده مقرر داشته است.با مراجعه بهکتاب های فقهی روشن می شود که فقیهان شیعه در هر عصری کم و بیش در باره حضانت و احکام آن بحث کرده اند.لذا مسئله حضانت, پیشینه ای به دیرینه فقه دارد. در سال های اخیر ,مسئله حضانت به گونه معضلی اجتماعی درآمده ومورد توجه بیشتری قرار گرفته است. پرسش ها و ابهام های نگهداری و سرپرستی کودک در فقه و حقوق, پاسخی مناسب را می طلبد. عمده ترین پرسش ها, درباره نگهداری و سرپرستی از بچه های طلاق است

Keywords:

حضانت , حق , تکلیف , سقوط حضانت , ولایت ابوینی