صنایع ادبی عاشقانه ی سودابه و سیاوش با تاکید برصنعت اغراق

عشق در شاهنامه با واقعیات این جهانی پیوند خورده است . در تفکر فردوسی عشق ویژگی شگفتی دارد که کینه و دشمنی بین دو سرزمین را در مینوردد و برتر ازملیت خواهی است . داستان دلدادگی سودابه و سیاوش نمونه پر آوازه ی آن است . چرا که عشق جریانی کاملا طبیعی ، همراه با استواری و وفاداری یک عاشق است و به پایان خوش می انجامد. دانای توس در واقع سرانجام خوش یا ناخوش عاشقانه هایی که سروده است را با زمینه اجتماعی زمانه خود و باورهای اسطورهای پیوند می دهد تا بتواند قهرمانی لایق برای حفظ هویت و مرز وبوم ایران تربیت کند.در این نوشتار کاربرد صنایع ادبی با تاکید بر اغراق در عاشقانه سودابه و سیاوش به شیوی توصیفی _تحلیلی در ابیاتی که این آرایه ها در آن ها پررنگ تر از مابقی ابیات بوده در چهار بخش مورد بحث و بررسی قرار گرفته است . بخش او ل صنایع ادبی مربوط به عاشقانه ، بخش دوم کاربرد صنعت اغراق ، بخش سوم وجه غالب ادبی صنایع شعری عاشقانه و بخش چهارم توصیف زمینه ها و خصائص اغراق شده پهلوان عاشقانه است . صنایعی که با ظرافت و نکته سنجی شگفتی ، کلام را موثر و نافذ می نمایاند و موجباتحیرت خواننده و التذاذ هنری او را فراهم می کند.

Keywords:

شاهنامه , سودابه و سیاوش , اغراق , وجه غالب ادبی , صنایع ادبی