اثربخشی آموزش الگوی والدگری مثبت مبتنی بر شادی، بر سازگاری عاطفی نوجوانان ۱۵ تا ۱۸ سال شهر قم

هدف از انجام پژوهش حاضر تعیین اثربخشی آموزش الگوی والدگری مثبت مبتنی بر شادی بر سازگاری عاطفی نوجوانان ۱۵ تا ۱۸ سال شهر قم بود. روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه گواه بود .جامعه آماری شامل تمامی نوجوانان دختر مقطع دوم متوسطه ناحیه سه شهر قم مشغول به تحصیل در سال ۱۴۰۰-۱۴۰۱ به همراه مادرانشان بود که تعداد آن ها بر اساس آمار کسب شده از آموزش و پرورش ۵۳۹۴ نفر دختر بود. نمونه آماری شامل ۳۴ نفر ۱۵) نفر گروه آزمایش و ۱۵ نفر گروه گواه) از اعضای جامعه آماری مذکور بود که به روش نمونه گیری داوطلبانه انتخاب شدند. ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه سازگاری دانش آموزان دبیرستانی سینها و سینگ بود. جهت تجزیه و تحلیل دادهها از نرم افزار spss در دو سطح توصیفی و استنباطی (تحلیل کوواریانس) استفاده شد. نتایج نشان داد که آموزش الگوی والدگری مثبت مبتنی بر شادی بر افزایش سازگاری عاطفی نوجوانان ۱۵ تا ۱۸ سال شهر قم تاثیرگذار است. نتیجه حاصل از آزمون تعقیبی بونفرونی نشان داد که میانگین نمرات گروه آزمایش در نمره زیرمقیاس های مسئولیت پذیری در مرحله پس آزمون بیشتر از میانگین نمرات گروه گواه میباشد. نتیجه گیری: به منظور بهبود سازگاری عاطفی نوجوانان می توان از آموزش الگوی والدگری مثبت مبتنی مبتنی بر شادی بهره برد.

Keywords:

الگوی والدگری مثبت مبتنی بر شادی , سازگاری عاطفی , نوجوان , دختر , دانش آموز.