پاسخ BDNF به تمرین تناوبی در بافت مغز موش های صحرایی مدل آلزایمری

بیماری آلزایمر شایعترین علت زوال عقل در میان افراد مسن است و به وسیله آتروفی نواحی مشخصی از مغز، کاهش ادراک پیشرونده و از دست دادن حافظه و ناتوانی در انجام کارهای روزمره مشخص میشود. این مطالعه با هدف بررسی اثرات یک دوره تمرین تناوبی بر BDNF در بافت هیپوکامپ موشهای صحرایی مبتلا به بیماری آلزایمر انجام شد. در مجموع چهل و دو موش ده هفته ای ویستار به طور تصادفی در سه گروه کنترل سالم، کنترل آلزایمر، آلزایمر + تمرین تناوبی قرار گرفتند. القای آلزایمر با پپتیدهای بتا آمیلوئید انجام شد. پروتکل تمرین تناوبی، پنج جلسه در هفته به مدت شش هفته انجام دادند. آزمایش ماز آبی موریس برای آزمایش حافظه فضایی استفاده شد. سه روز پس از آخرین جلسه تمرینی، موشها بیهوش و هیپوکامپ آنها استخراج و بررسی شدند. نتایج تحلیل واریانس یک طرفه تفاوت معنی داری را بینBDNF در گروه ها نشان داد . نتایج آزمون تعقیبی بونفرونی نشان داد که بین گروه کنترل با آلزایمر و آلزایمر + تمرین تناوبی تفاوت معناداری وجود دارد. همچنین گروه تمرین در آزمون شناختی ماز آبی موریس نسبت به سایر گروه ها عملکرد بهتری داشتند. تمرین تناوبی با اثرات خود می تواند باعث افزایش BDNF و افزایش بیان ژن های نوروتروفین و گیرنده های هیپوکامپ شود و در رشد فعالیت های شناختی و حافظه موثر باشد.

Keywords:

BDNF , تمرین تناوبی , آلزایمر , گیرنده های هیپوکامپ