کاوشی بر مفاهیم امر به معروف و نهی از منکر از منظر نهج البلاغه

فریضه امر به معروف ونهی از منکر میدان وسیعی از حوزه های فردی واجتماعی را شامل می شود. قرآن و سنت ائمه معصوم (ع) انوار درخشانی را برامر به معروف ونهی از منکر تابانید و در این میان می توان امام علی (ع) را به عنوان میزانی بس ارزشمند در باب شناخت فریضه امر به معروف ونهی از منکر برگزید. «معروف» هر کار نیک و شایسته ای است که دین، عقل و فطرت به آن دستور دهد و مطلوب سعادت انسان باشد؛ «منکر» نیز هر عمل ناپسندی است که نفس یا شیطان به آن دعوت می کند.در این پژوهش هدف بر آن است که با روش تحلیلی توصیفی به بررسی دو فریضه الهی امر به معروف و نهی از منکر در نهج البلاغه بپردازیم. فرضیه این پژوهش چنین است با توجه به مطالعاتی که حول کتاب نهج البلاغه و سخنان امام علی (ع) انجام شده، توجه ایشان به امر به معروف و نیکی ها بیشتراز نهی از منکر است. یافته های این پژوهش بیان می دارد که درکلام امام علی(ع) به هر دو موضوع پرداخته شده؛ چرا که امر به معروف ونهی از منکر لازم وملزوم یکدیگرند و در برخی سخنان آن حضرت تاکید بیشتری بر امر به معروف شده است.

Keywords:

امر به معروف , نهی از منکر , نهج البلاغه , امام علی (ع)