تبیین رویکرد نوین مدیریتی در بازآفرینی شهری متکی بر مشارکت مدنی در چارچوب شکل گیری " نهاد توسعه محله" (مطالعه موردی: محله چهارده معصوم شهر نیشابور)

اسکان غیر ر سمی در نیم قرن اخیر همواره گریبان گیر سکونتگاه های شهری ایران به ویژه کلان شهرها ومتفاوتی و متنوعی را برای حل این مسئله به کار برده است. اگرچه اثربخشی این تلاشها چندان چشمگیر نمیبا شد. رویکردهای نظری متاخر در مدیریت بافت های مسئله دار شهری همچون سکونتگاه های غیر ر سمی باتاکید بر برنامه ریزی توسععه اجتماعات محلی ۲ بر توجه به ظرفیت های موجود . به کارگیری سرمابه هایاجتماعی و توسعه فعالیت نهادهای مدنی در فرایند تصمیم سازی و تصمیم گیری و مشارکت مردم در فعالیت هایشهری تمرکز نموده اند. از این رو رویکرد بازافرینی شهری طی چند دهه اخیر به واسطه گستردگی عملیاتی راهبردهای مشارکتی در بافت های مسئله دار شهری، همواره به دنبال تعریف سازو کار مدیریتی و اجرایی مبتنی بر مشارکت مدنی بوده تا بدین طریق بر کیفیت سکونت در این بافت ها افزوده و قابلیت زیست پذیری در آنها را ارتقا دهد. پژوهش پیش روء براساس نظریات علمی و تجربیات جهانی به تشریح و تحلیل ساز و کارمدیریتی و اجرایی بازافرینی محله چهارده معصوم شهر نیشابور پرداخته است. این پژوهش با رویکردی تحلیلینظام مدیریتی پیشنهادی اجرا شده در این محله تحت عنوان ((نهاد تو سعه محله)) را مورد برر سی قرار داده وویژگی های اجرایی آن در پیشبرد راهبردهای بازافرینی در محدوده مطالعاتی را شرح و بسط می دهد.

Keywords:

بازآفرینی شهری , بافت مسئله دار شهری , نهاد توسعه محله , نیشابور